Ο Κρουστάλλης όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε το 1868 στο Συράκο της Ηπείρου, όπου και έζησε μέχρι τα δώδεκα του χρόνια. Μαθητής ακόμα της Ζωσιμαίας Σχολής εκδίδει ένα φλογερό πατριωτικό ποίημα «Αι σκιαί του Άδου», όπου εξυμνεί με πάθος τους ήρωες του ’21 και τους αγώνες τους.
Η Ήπειρος όμως τότε ήταν σκλαβωμένη στους Τούρκους που καταδιώκουν τον νεαρό ποιητή. Έτσι αναγκάζεται να έρθει στην Αθήνα, που για να ζήσει όμως εργάζεται σκληρά, άλλοτε σε χειρονακτικές εργασίες και άλλοτε σαν τυπογράφος, καθώς κανένας εδώ δεν γνώριζε τον θερμό πατριώτη και αγνό ποιητή. Μόνη του παρηγοριά τις ώρες της ανάπαυλας η μελέτη και η ποίηση. Έτσι γεννήθηκε η ειδυλλιακή ποίηση του Κρυστάλλη, που μας φέρνει με τόσο πάθος κοντά στην ελληνική παράδοση και στις ομορφιές της ελληνικής φύσης.
Χαρακτηρίστηκε ως ο ποιητής του βουνού και της στάνης. Γράφει με χάρη, λυγεράδα, ενώ η τεχνική του ξεχωρίζει. Ο Κρυστάλλης αγάπησε κι αφομοίωσε το δημοτικό τραγούδι. Ξεκινώντας από αυτό και μπαίνοντας στο πνεύμα του δημοτικού τραγουδιού, πρόσθεσε κάτι ολότελα ιδιαίτερο στην νεοελληνική ποίηση. Αλλά και οι μουσουργοί βρήκαν έμπνευση στα ποιήματά του και δημιούργησαν τραγούδια που τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα.
Έργα του, ποιητικά: «Αγροτικά» (1891), «Ο σταυραετός», «Τα τραγούδια του βουνού και της στάνης (1893), πεζά: «Οι βλάχοι της Πίνδου», «Ο καλόγερος του μοναστηριού του Μεσολογγίου», «Πεζογραφήματα» (1894) κ ά.
Οι περιπέτειες της ζωής του, ο πόνος της ξενιτιάς, η κακή δίαιτα, τα βάσανα, η φτώχεια, το παράπονο για την τύχη του και η ακοίμητη νοσταλγία για την σκλαβωμένη πατρίδα του φθείρουν την υγεία του, προσβάλετε από φυματίωση και αφήνει την τελευταία του πνοή στο πάτριο χώμα, που στο μεταξύ έχει επιστρέψει, στα 28 του μόλις χρόνια, στις 22 Απριλίου του 1894.
Στο Σταυραητό
Από μικρό κι απ’ άφαντο πουλάκι, στραυραετέ μου,
παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα
κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια
και μεσ’ στα σύγνεφα πετάς, μεσ’ στα βουνά ανεμίζεις
φωλιάζεις μεσ’ στα κράκουρα, συχνομιλάς με τ’ άστρα,
με την βροντή ερωτεύεσαι, κι απιδρομάς και παίζεις
με τ’ άγρια αστροπέλεκα και βασιλιά σε κράζουν
του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες…
Η Ήπειρος όμως τότε ήταν σκλαβωμένη στους Τούρκους που καταδιώκουν τον νεαρό ποιητή. Έτσι αναγκάζεται να έρθει στην Αθήνα, που για να ζήσει όμως εργάζεται σκληρά, άλλοτε σε χειρονακτικές εργασίες και άλλοτε σαν τυπογράφος, καθώς κανένας εδώ δεν γνώριζε τον θερμό πατριώτη και αγνό ποιητή. Μόνη του παρηγοριά τις ώρες της ανάπαυλας η μελέτη και η ποίηση. Έτσι γεννήθηκε η ειδυλλιακή ποίηση του Κρυστάλλη, που μας φέρνει με τόσο πάθος κοντά στην ελληνική παράδοση και στις ομορφιές της ελληνικής φύσης.
Χαρακτηρίστηκε ως ο ποιητής του βουνού και της στάνης. Γράφει με χάρη, λυγεράδα, ενώ η τεχνική του ξεχωρίζει. Ο Κρυστάλλης αγάπησε κι αφομοίωσε το δημοτικό τραγούδι. Ξεκινώντας από αυτό και μπαίνοντας στο πνεύμα του δημοτικού τραγουδιού, πρόσθεσε κάτι ολότελα ιδιαίτερο στην νεοελληνική ποίηση. Αλλά και οι μουσουργοί βρήκαν έμπνευση στα ποιήματά του και δημιούργησαν τραγούδια που τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα.
Έργα του, ποιητικά: «Αγροτικά» (1891), «Ο σταυραετός», «Τα τραγούδια του βουνού και της στάνης (1893), πεζά: «Οι βλάχοι της Πίνδου», «Ο καλόγερος του μοναστηριού του Μεσολογγίου», «Πεζογραφήματα» (1894) κ ά.
Οι περιπέτειες της ζωής του, ο πόνος της ξενιτιάς, η κακή δίαιτα, τα βάσανα, η φτώχεια, το παράπονο για την τύχη του και η ακοίμητη νοσταλγία για την σκλαβωμένη πατρίδα του φθείρουν την υγεία του, προσβάλετε από φυματίωση και αφήνει την τελευταία του πνοή στο πάτριο χώμα, που στο μεταξύ έχει επιστρέψει, στα 28 του μόλις χρόνια, στις 22 Απριλίου του 1894.
Στο Σταυραητό
Από μικρό κι απ’ άφαντο πουλάκι, στραυραετέ μου,
παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα
κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια
και μεσ’ στα σύγνεφα πετάς, μεσ’ στα βουνά ανεμίζεις
φωλιάζεις μεσ’ στα κράκουρα, συχνομιλάς με τ’ άστρα,
με την βροντή ερωτεύεσαι, κι απιδρομάς και παίζεις
με τ’ άγρια αστροπέλεκα και βασιλιά σε κράζουν
του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου