Δεκαέξι χρόνια αφότου έφυγε «Η τελευταία Ελληνίδα θεά»
Η Μαρία Αμαλία Μερκούρη γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Καταγόταν από οικογένεια πολιτικών, παππούς της ήταν ο δήμαρχος Αθηναίων Σπυρίδων Μερκούρης και πατέρας της ο βουλευτής Σταμάτης Μερκούρης.
Σπούδασε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Συμμετείχε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (1945), «Ο άνθρωπος και τα όπλα» (1946), «Γαμήλιο εμβατήριο» (1947), «Λεωφορείο ο πόθος» (1949), «Η Άννα των χιλίων ημερών» (1950), «Φαύλος κύκλος», «Το επάγγελμα της κυρίας Ουόρεν», «Γλυκό πουλί της νιότης» (1960), «Φαίδρα» (1961), «Οι νικητές» (1963), «Ίλια ντάρλινγκ» (1967), θεατρική απόδοση της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή», «Συντροφιά με τον Μπρεχτ» (1978), «Ορέστεια»
Πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες, που έμειναν κλασσικές, τις περισσότερες από τις οποίες είχε σκηνοθετήσει ο σύζυγός της Ζυλ Ντασέν : «Στέλλα» (1955), «Ποτέ την Κυριακή» (1959), που πήρε Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, «Τοπ Καπί» (1961) «10:30 Ένα καλοκαιρινό βράδυ» (1966), «Η βασίλισσα του Σικάγου» (1969), «Μια φορά δεν είναι αρκετή» (1974), «Η τσιγγάνα και ο τζέντλεμαν», «Κραυγή γυναικών» (1978).
Διακρίθηκε ακόμα σαν ερμηνεύτρια τραγουδιών, ιδίως του Μάνου Χατζιδάκι, με τον οποίο συνδεότανε με μεγάλη φιλία: «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι» από την ταινία «Στέλλα», «Τα παιδιά του Πειραιά», «Χάρτινο το φεγγαράκι» κ ά
Για τον αντιδικτατορικό της αγώνα την δεκαετία ’70 στο εξωτερικό, θα στερηθεί την ελληνική ιθαγένεια. Μετά την δικτατορία επιστρέφει στην Ελλάδα και πολιτεύεται με το ΠΑΣΟΚ. Εκλέχθηκε βουλευτής το 1974 και το 1978, ενώ διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού κατά τα διαστήματα 1981-89 και 1993-94.
Επί υπουργίας της ξεκινάει η εκστρατεία για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, η δημιουργία του Μουσείου της Ακρόπολης, (θα πραγματωθεί 15 χρόνια μετά τον θάνατό της), το πρόγραμμα της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων, ο θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, η δημιουργία των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ) και άλλων.
Μετά την πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, καταλήγει στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, στις 6 Μαρτίου του 1994. Η σορός της φτάνει στην Αθήνα στις 8 Μαρτίου, όπου τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα. Κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους σε οικογενειακό τάφο στο Α΄ Νεκροταφείο.
Η Μαρία Αμαλία Μερκούρη γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 18 Οκτωβρίου του 1920. Καταγόταν από οικογένεια πολιτικών, παππούς της ήταν ο δήμαρχος Αθηναίων Σπυρίδων Μερκούρης και πατέρας της ο βουλευτής Σταμάτης Μερκούρης.
Σπούδασε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Συμμετείχε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (1945), «Ο άνθρωπος και τα όπλα» (1946), «Γαμήλιο εμβατήριο» (1947), «Λεωφορείο ο πόθος» (1949), «Η Άννα των χιλίων ημερών» (1950), «Φαύλος κύκλος», «Το επάγγελμα της κυρίας Ουόρεν», «Γλυκό πουλί της νιότης» (1960), «Φαίδρα» (1961), «Οι νικητές» (1963), «Ίλια ντάρλινγκ» (1967), θεατρική απόδοση της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή», «Συντροφιά με τον Μπρεχτ» (1978), «Ορέστεια»
Πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες, που έμειναν κλασσικές, τις περισσότερες από τις οποίες είχε σκηνοθετήσει ο σύζυγός της Ζυλ Ντασέν : «Στέλλα» (1955), «Ποτέ την Κυριακή» (1959), που πήρε Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, «Τοπ Καπί» (1961) «10:30 Ένα καλοκαιρινό βράδυ» (1966), «Η βασίλισσα του Σικάγου» (1969), «Μια φορά δεν είναι αρκετή» (1974), «Η τσιγγάνα και ο τζέντλεμαν», «Κραυγή γυναικών» (1978).
Διακρίθηκε ακόμα σαν ερμηνεύτρια τραγουδιών, ιδίως του Μάνου Χατζιδάκι, με τον οποίο συνδεότανε με μεγάλη φιλία: «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι» από την ταινία «Στέλλα», «Τα παιδιά του Πειραιά», «Χάρτινο το φεγγαράκι» κ ά
Για τον αντιδικτατορικό της αγώνα την δεκαετία ’70 στο εξωτερικό, θα στερηθεί την ελληνική ιθαγένεια. Μετά την δικτατορία επιστρέφει στην Ελλάδα και πολιτεύεται με το ΠΑΣΟΚ. Εκλέχθηκε βουλευτής το 1974 και το 1978, ενώ διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού κατά τα διαστήματα 1981-89 και 1993-94.
Επί υπουργίας της ξεκινάει η εκστρατεία για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, η δημιουργία του Μουσείου της Ακρόπολης, (θα πραγματωθεί 15 χρόνια μετά τον θάνατό της), το πρόγραμμα της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων, ο θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, η δημιουργία των Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ) και άλλων.
Μετά την πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, καταλήγει στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, στις 6 Μαρτίου του 1994. Η σορός της φτάνει στην Αθήνα στις 8 Μαρτίου, όπου τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα. Κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους σε οικογενειακό τάφο στο Α΄ Νεκροταφείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου