Στις 17 Φεβρουαρίου του 1901, ανακοινώνεται ότι κατά την διάρκεια του προηγούμενου έτους (1900), 600 άτομα πέθαναν στην Αθήνα από φυματίωση.
Η φυματίωση (φθίση, χτικιό) είναι λοιμώδης νόσος, που προκαλείται από έναν μικροοργανισμό, το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης. Πρόκειται για ένα μικρόβιο με ζωτικότητα και αντοχή πολύ μεγάλη, που συνήθως προσβάλλει τους πνεύμονες, αν και είναι δυνατόν να προσβληθούν και άλλα όργανα του ανθρώπινου οργανισμού.
Ήταν γνωστή από την αρχαία εποχή, από την 3η κιόλας χιλιετία π Χ αποδεικνύεται η ύπαρξή της σε ευρήματα σε αιγυπτιακές μούμιες. Αλλά και αργότερα ο Ιπποκράτης, τον 5ο αιώνα π Χ την αναφέρει περιγράφοντάς την ως «φθίση». Ακριβείς περιγραφές της στην ιατρική βιβλιογραφία εμφανίζονται τον 17ο αιώνα, ενώ κατά τον 18ο αιώνα, οι αναφορές κάνουν λόγο για πιθανή μετάδοση μέσω μικροοργανισμού. Το 1882 ο Robert Koch ανακαλύπτει το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης, αλλά μόλις το 1944 αρχίζει η θεραπεία των φθισικών με το αντιβιοτικό στρεπτομυκίνη. Μέχρι τότε για τον έλεγχο της φυματίωσης είχαν δημιουργηθεί ειδικά ιδρύματα (σανατόρια), όπου ζούσαν μόνιμα και νοσηλεύονταν οι ασθενείς.
Με την εισαγωγή των αντιβιοτικών και την διάδοση του αντιφυματικού εμβολίου (BCG), η φυματίωση, σταμάτησε να αποτελεί σημαντικό πρόβλημα υγείας. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 καταγράφηκε σημαντική έξαρση της νόσου και βάσει των εκτιμήσεων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σήμερα, πεθαίνουν από φυματίωση 2-3 εκατομμύρια άτομα ετησίως σ’ όλο τον πλανήτη.
Ο ξεχασμένος εφιάλτης επανήλθε δριμύτερος με πιθανότερες αιτίες, την πολύ-ανθεκτικότητα του μυκοβακτηριδίου στα αντιβιοτικά, την μεγάλη μετανάστευση ατόμων από αναπτυσσόμενες χώρες με υψηλό ποσοστό φυματίωσης, τους ανεπαρκείς εμβολιασμούς παιδιών και εφήβων, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξε και η εξάπλωση του AIDS, καθώς τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο αυτό είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε λοιμώξεις όπως η φυματίωση.
Η φυματίωση (φθίση, χτικιό) είναι λοιμώδης νόσος, που προκαλείται από έναν μικροοργανισμό, το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης. Πρόκειται για ένα μικρόβιο με ζωτικότητα και αντοχή πολύ μεγάλη, που συνήθως προσβάλλει τους πνεύμονες, αν και είναι δυνατόν να προσβληθούν και άλλα όργανα του ανθρώπινου οργανισμού.
Ήταν γνωστή από την αρχαία εποχή, από την 3η κιόλας χιλιετία π Χ αποδεικνύεται η ύπαρξή της σε ευρήματα σε αιγυπτιακές μούμιες. Αλλά και αργότερα ο Ιπποκράτης, τον 5ο αιώνα π Χ την αναφέρει περιγράφοντάς την ως «φθίση». Ακριβείς περιγραφές της στην ιατρική βιβλιογραφία εμφανίζονται τον 17ο αιώνα, ενώ κατά τον 18ο αιώνα, οι αναφορές κάνουν λόγο για πιθανή μετάδοση μέσω μικροοργανισμού. Το 1882 ο Robert Koch ανακαλύπτει το μυκοβακτηρίδιο της φυματίωσης, αλλά μόλις το 1944 αρχίζει η θεραπεία των φθισικών με το αντιβιοτικό στρεπτομυκίνη. Μέχρι τότε για τον έλεγχο της φυματίωσης είχαν δημιουργηθεί ειδικά ιδρύματα (σανατόρια), όπου ζούσαν μόνιμα και νοσηλεύονταν οι ασθενείς.
Με την εισαγωγή των αντιβιοτικών και την διάδοση του αντιφυματικού εμβολίου (BCG), η φυματίωση, σταμάτησε να αποτελεί σημαντικό πρόβλημα υγείας. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 καταγράφηκε σημαντική έξαρση της νόσου και βάσει των εκτιμήσεων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σήμερα, πεθαίνουν από φυματίωση 2-3 εκατομμύρια άτομα ετησίως σ’ όλο τον πλανήτη.
Ο ξεχασμένος εφιάλτης επανήλθε δριμύτερος με πιθανότερες αιτίες, την πολύ-ανθεκτικότητα του μυκοβακτηριδίου στα αντιβιοτικά, την μεγάλη μετανάστευση ατόμων από αναπτυσσόμενες χώρες με υψηλό ποσοστό φυματίωσης, τους ανεπαρκείς εμβολιασμούς παιδιών και εφήβων, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξε και η εξάπλωση του AIDS, καθώς τα άτομα που πάσχουν από το σύνδρομο αυτό είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε λοιμώξεις όπως η φυματίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου