Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ο «Άγιος» των ελληνικών γραμμάτων 

έφυγε στις 3 Ιανουαρίου 1911

Γιος ιερέα γεννήθηκε το 1851 στην Σκιάθο. Άνθρωπος της θρησκείας, έζησε ταπεινά και μοναχικά. Σπούδασε φιλολογία χωρίς ποτέ να καταφέρει να πάρει πτυχίο. Κάτοχος τριών γλωσσών που μόνος του είχε μάθει, μοχθούσε στα γραφεία των εφημερίδων που εργαζόταν μεταφράζοντας ασταμάτητα άρθρα, ειδήσεις και ξένα λογοτεχνήματα. Τον ελεύθερο χρόνο του, τον μοίραζε ανάμεσα στην συγγραφή και την εκκλησία. Επί χρόνια, γιορτές και Κυριακές, έψελνε στο εκκλησάκι του Άγιου Ελισαίου (Μοναστηράκι) ή στα ερημικά ξωκλήσια, όταν βρισκόταν στο νησί του. Στα πρώτα χρόνια της λογοτεχνικής πορείας καταπιάνεται με ιστορικά διηγήματα. «Η μετανάστις», «Οι έμποροι των εθνών», «Η γυφτοπούλα». Στη συνέχεια έγραψε διηγήματα ηθογραφικού κυρίως περιεχομένου. «Χρήστος Μηλιώνης», «Η χολεριασμένη», «Ο πεντάρφανος», «Ο νεκρός ταξιδιώτης», «Η νοσταλγός», «Οι μάγισσες», «Έρωτας στα χιόνια», «Όνειρο στο κύμα», «Η σταχομαζώχτρα», «Η υπηρέτρια», «Το αστεράκι», «Ο Χριστός στο κάστρο» κ ά. Το προσωπικό ύφος του χαρακτηρίζεται από την έντονη λατρεία της φύσεως, την θρησκευτική ευλάβεια, τον ρεαλισμό, αλλά και τον λυρισμό, που πηγάζει από την ιδιάζουσα γλώσσα γραφής του, καθαρεύουσα αναμεμειγμένη με δημοτικούς τύπους και ιδιωματισμούς, λέξεων και φράσεων, που τις περισσότερες φορές δημιουργούσε ο ίδιος (γλωσσοπλάστης).