Να τα πούμε;

Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την θείαν Γέννησην, να πω στ’ αρχοντικό σας.
Χριστός γεννάτε σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει.
Οι ουρανοί αγάλλονται χαίρει η κτήσις όλη.
Εν τω σπηλαίω τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων
Ο Βασιλεύς των Ουρανών και Ποιητής των όλων.
Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το «Δόξα εν Υψίστοις».
Και τούτο Άξιον εστί η των ποιμένων πίστις….

Τα κάλαντα αποτελούν για όλους μας ίσως την πιο γλυκιά ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων, όταν με το τριγωνάκι ξεχυνόμαστε στις γειτονιές για να τα «πούμε» την παραμονή των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Η προέλευση της λέξης κάλαντα τυγχάνει πολλών ερμηνειών. Κατ’ άλλους προέρχεται από την λατινική  λέξη calendae που σημαίνει καινούριος μήνας, κατ’ άλλους από το ελληνικό ρήμα καλώ, λόγω της ανάγκης υπενθύμισης των γιορτών κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, με τα κάλαντα να αποτελούν το «κάλεσμα». Τραγούδια σαν τα κάλαντα συναντάμε όμως και στην αρχαιότητα, από την εποχή ακόμα του Ομήρου, όταν παιδιά κρατώντας κλαδιά ελιάς ή δάφνης, γύριζαν από σπίτι σε σπίτι εύχονταν για καλή σοδειά, πλούτο και ευημερία. Στην σημερινή εποχή αν και οι στίχοι από  τα κάλαντα είναι σε πολλά σημεία σε γλώσσα αρχαϊκή  ή Βυζαντινή ή διαφοροποιούνται από τόπο σε τόπο, αποτελούν τραγούδια με θρησκευτικό και ευχετήριο σκοπό.