Διονύσιος Σολωμός

Στις 9 Φεβρουαρίου 1857 πέθανε ο εθνικός μας ποιητής

Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1798. Σπούδασε στην Ιταλία. Εκεί αρχίζει να γράφει και τα πρώτα του ποιήματα στην ιταλική γλώσσα επηρεασμένα από τα ποιητικά ρεύματα της Δύσης. Γυρίζοντας στην Ζάκυνθο το 1818, γνωρίζεται με μια συντροφιά εκλεκτών ανθρώπων, που τον επηρεάζουν και αρχίζει και γράφει στα ελληνικά, με πρώτο ποίημα την «Ξανθούλα». Ακολουθούν «Ο θάνατος της ορφανής», «Ευρυκόμη»,  «Η σκιά του Ομήρου», «Η φαρμακωμένη», «Εις Μοναχήν», «Ερωφίλη», «Ο Κρητικός», «Επίγραμμα των Ψαρών», «Τον Πορφύρα», «Εις Μάρκον Μπότσαρη». Με την υπόκρουση από τους κανονιοβολισμούς στο Μεσολόγγι, έχοντας κλείσει «στο ιερό βήμα της ψυχής του» την Ελλάδα οραματίζεται την Θεά με το τρομερό σπαθί και γράφει τον «Ύμνο εις την Ελευθερία», που μελοποιημένος από τον μουσουργό Νικόλαο Μάντζαρο, γίνεται αργότερα ο εθνικός μας ύμνος. Από το 1828 εγκαθίσταται στην Κέρκυρα, όπου και αρχίζει την μεγάλη του σύνθεση τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», ο ύμνος των αγωνιστών του Μεσολογγίου. Όσο κι αν έμεινε αποσπασματικό αποτελεί την πιο τέλεια ποιητική σύνθεση του, που ξαφνιάζει με την εξαίσια λάμψη του, το πυκνό του ύφος και τα  υψηλά του νοήματα. Στις 9 Φεβρουαρίου 1857,  κλονισμένος από τις πολλές πίκρες και τις αρρώστιες, κλείνει τα μάτια του στην ζωή και περνά στην αθανασία.

Απόσπασμα  «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» Β΄σχεδίασμα

…Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε
κι οσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλειούνε.

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,

και μες τη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
π’ ολονυχτίς εσύσμιξε με τ' ουρανού τα κάλλη

Και μες της λίμνης τα νερά, οπ' έφθασε μ' ασπούδα
έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
που ευωδίασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο
το σκουληκάκι βρίσκεται σ' ώρα γλυκιά κ' εκείνο.

Μάγεμα η φύσις κι' όνειρο στην ομορφιά και χάρη
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
 «όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»…