Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Σαν σήμερα το 1972 η γιαγιά-Ευτυχία, πήρε την στράτα κι έφυγε
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου γεννήθηκε στο Αϊδίνη της Μικράς Ασίας, αλλά μετά την μικρασιατική καταστροφή ήρθε στην Ελλάδα, όπου δίδαξε ως δασκάλα, ενώ ασχολήθηκε και με την ηθοποιία.

Σαν τον αητό είχα φτερά
και πέταγα πολύ ψηλά
μα ένα χέρι λατρεμένο,
ένα χέρι λατρευτό
μου τα κόβει τα φτερά,
για να μην ψηλά πετώ
Είμαι αητός χωρίς φτερά
χωρίς αγάπη και χαρά…
Φύση περιπετειώδης και με πάθος την χαρτοπαιξία, ξεκινά το 1948 να γράφει στίχους που τα ξεπουλάει σε εξευτελιστικές τιμές, ίσα-ίσα για να παίξει χαρτιά. Πολλά από τα τραγούδια της μελοποιήθηκαν από σπουδαίους συνθέτες, B. Τσιτσάνη, Μπ. Μπακάλη, Απ. Καλδάρα, Μ. Χιώτη και έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Για πολλά όμως από τα τραγούδια της η αναγνώριση στο όνομά της ήρθε μετά τον θάνατό της.
Μερικά από τα τραγούδια της: «Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά», «Γεντί Κουλέ», «Είμαστε αλάνια», «Μου σπάσανε τον μπαγλαμά», «Περασμένες μου αγάπες», «Στ’ Αποστόλη το κουτούκι», «Το τελευταίο βράδυ μου», «Όνειρο απατηλό», «Γυάλινος κόσμος», «Πετραδάκι -πετραδάκι», «Συρματοπλέγματα βαριά» «Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι»», «Πήρα την στράτα κι έρχομαι», «Αντιλαλούνε τα βουνά» κ ά
Όλα είναι μια ανάσα, μια πνοή
σαν λουλούδι κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή.
Το τελευταίο βράδυ μου
απόψε το περνάω
κι όσοι με πίκραναν πολύ
τώρα που φεύγω απ’ την ζωή
όλους τους συγχωράω
Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό κι από την άλλη βγήκα.