Ηθοποιός
σημαίνει Χορν
Ο Δημήτριος- Ελευθέριος Χόρν, Τάκης για τους φίλους του, γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1921. Πατέρας του ήταν ο αξιωματικός και θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν και νονά του η μεγάλη μας ηθοποιός Κυβέλη, που του μετέδωσε το «μικρόβιο» για το θέατρο, ανεβάζοντας τον στο θεατρικό σανίδι σε ηλικία μόλις 2 ετών, όπου έπαιξε τον γιο της. Φοίτησε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε το ντεμπούτο του το 1940, στην οπερέτα του Στράους «Η νυχτερίδα». Ακολούθως εμφανίζεται στο θέατρο της Μ. Κοτοπούλη, συμμετέχοντας σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε παραστάσεις με έργα μεγάλων συγγραφέων Σαίξπηρ, Γκογκόλ, Τσέχωφ, Πιραντέλο όπως:«Δωδεκάτη νύχτα», «Ριχάρδος Α΄», «Η κυρία με τις καμέλιες», «Ο πρωτευουσιάνος», «Άμλετ», «Ημερολόγιο ενός τρελού» κ ά. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους ηθοποιούς της εποχής του, Κυβέλη, Μ. Αρώνη, Κατερίνα, Κ. Παξινού, Α. Μινωτή, Β. Μανωλίδου, Ε. Χατζηαργύρη. Το 1944 συγκροτεί δικό του θίασο, συμπράττοντας στην αρχή με την Μαίρη Αρώνη, μετά με την Βάσω Μανωλίδου και στην συνέχεια με την Μελίνα Μερκούρη. Για μια τετραετία 1946- 1950 θα επιστρέψει στο Εθνικό Θέατρο, όπου πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις «Στέλλα Βιολάντη», «Φοιτητές», «Πολύ κακό για το τίποτα», «Λορεντζάτζιο», «Ερρίκος ο Δ΄» Το 1950 θα φύγει για μετεκπαίδευση στην Αμερική και με υποτροφία στην Αγγλία. Επιστρέφοντας, το 1953 και μέχρι το 1959 θα συγκροτήσει θίασο με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά, όπου ανεβάζουν έργα αγγλικού και γαλλικού βουλεβάρτου «Ο βροχοποιός», το «Νυφικό κρεβάτι», «Αριστοκρατικός δρόμος», «Πρόσκληση στον Πύργο», «Το παιχνίδι της μοναξιάς». Στην τελευταία του θεατρική ενότητα 1960-1983 χαρακτηριστικές παραμένουν οι ερμηνείες του στον «Ερρίκο τον Δ΄» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία του ιδίου, αλλά και η αποχαιρετιστήρια παράστασή του στον «Αρχιμάστορα Σόλνες», του Ερρίκου Ίψεν σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού. Εκτός όμως του θεάτρου, συμμετέχει και σε αξιόλογες κινηματογραφικές ταινίες, που θα σφραγίσει με την ερμηνεία του, «Κάλπικη λίρα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956), «Μια ζωή την έχουμε» (1958), «Αλίμονο στους νέους» (1961) κ ά. Πλούσια όμως ήταν και η ραδιοφωνική του δράση, με αποσπάσματα από θεατρικά έργα στην ενότητα το «Θέατρο στο ραδιόφωνο», αλλά και «Ο Ταχυδρόμος έφτασε». Αξέχαστες έμειναν και οι ερμηνείες του σε τραγούδια, «Οι θαλασσιές οι χάνδρες», «Ηθοποιός σημαίνει φως», «Ποιος το ξέρει», «Ας είναι καλά το γινάτι σου», «Πες μου μια λέξη» κ ά. Το διάστημα 1974-75, διετέλεσε πρόεδρος της ΕΡΤ. Τα 4 τελευταία χρόνια έπασχε από την νόσο του Αλτσχάιμερ και πέθανε σε ηλικία 76 ετών, στις 16 Ιανουαρίου 1998.
Ο Δημήτριος- Ελευθέριος Χόρν, Τάκης για τους φίλους του, γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1921. Πατέρας του ήταν ο αξιωματικός και θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν και νονά του η μεγάλη μας ηθοποιός Κυβέλη, που του μετέδωσε το «μικρόβιο» για το θέατρο, ανεβάζοντας τον στο θεατρικό σανίδι σε ηλικία μόλις 2 ετών, όπου έπαιξε τον γιο της. Φοίτησε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε το ντεμπούτο του το 1940, στην οπερέτα του Στράους «Η νυχτερίδα». Ακολούθως εμφανίζεται στο θέατρο της Μ. Κοτοπούλη, συμμετέχοντας σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε παραστάσεις με έργα μεγάλων συγγραφέων Σαίξπηρ, Γκογκόλ, Τσέχωφ, Πιραντέλο όπως:«Δωδεκάτη νύχτα», «Ριχάρδος Α΄», «Η κυρία με τις καμέλιες», «Ο πρωτευουσιάνος», «Άμλετ», «Ημερολόγιο ενός τρελού» κ ά. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους ηθοποιούς της εποχής του, Κυβέλη, Μ. Αρώνη, Κατερίνα, Κ. Παξινού, Α. Μινωτή, Β. Μανωλίδου, Ε. Χατζηαργύρη. Το 1944 συγκροτεί δικό του θίασο, συμπράττοντας στην αρχή με την Μαίρη Αρώνη, μετά με την Βάσω Μανωλίδου και στην συνέχεια με την Μελίνα Μερκούρη. Για μια τετραετία 1946- 1950 θα επιστρέψει στο Εθνικό Θέατρο, όπου πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις «Στέλλα Βιολάντη», «Φοιτητές», «Πολύ κακό για το τίποτα», «Λορεντζάτζιο», «Ερρίκος ο Δ΄» Το 1950 θα φύγει για μετεκπαίδευση στην Αμερική και με υποτροφία στην Αγγλία. Επιστρέφοντας, το 1953 και μέχρι το 1959 θα συγκροτήσει θίασο με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά, όπου ανεβάζουν έργα αγγλικού και γαλλικού βουλεβάρτου «Ο βροχοποιός», το «Νυφικό κρεβάτι», «Αριστοκρατικός δρόμος», «Πρόσκληση στον Πύργο», «Το παιχνίδι της μοναξιάς». Στην τελευταία του θεατρική ενότητα 1960-1983 χαρακτηριστικές παραμένουν οι ερμηνείες του στον «Ερρίκο τον Δ΄» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία του ιδίου, αλλά και η αποχαιρετιστήρια παράστασή του στον «Αρχιμάστορα Σόλνες», του Ερρίκου Ίψεν σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού. Εκτός όμως του θεάτρου, συμμετέχει και σε αξιόλογες κινηματογραφικές ταινίες, που θα σφραγίσει με την ερμηνεία του, «Κάλπικη λίρα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956), «Μια ζωή την έχουμε» (1958), «Αλίμονο στους νέους» (1961) κ ά. Πλούσια όμως ήταν και η ραδιοφωνική του δράση, με αποσπάσματα από θεατρικά έργα στην ενότητα το «Θέατρο στο ραδιόφωνο», αλλά και «Ο Ταχυδρόμος έφτασε». Αξέχαστες έμειναν και οι ερμηνείες του σε τραγούδια, «Οι θαλασσιές οι χάνδρες», «Ηθοποιός σημαίνει φως», «Ποιος το ξέρει», «Ας είναι καλά το γινάτι σου», «Πες μου μια λέξη» κ ά. Το διάστημα 1974-75, διετέλεσε πρόεδρος της ΕΡΤ. Τα 4 τελευταία χρόνια έπασχε από την νόσο του Αλτσχάιμερ και πέθανε σε ηλικία 76 ετών, στις 16 Ιανουαρίου 1998.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου