Αγκινάρα: Το αγκαθωτό μπουμπούκι

Η εμφάνιση της δεν σε προδιαθέτει να την φας, η γεύση της όμως απόλαυση, η δε θρεπτική της αξία την αναγάγει σε πολύτιμο φάρμακο. Η ιστορία της αλλά και η εξέλιξή της πολύ μακριά. Στην αρχαία Ελλάδα καλλιεργούσαν ένα είδος σκολύμων (αγριαγκινάρα) όπου έτρωγαν τα κοτσάνια, αντιθέτως στις αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας στην Σικελία, έτρωγαν την καρδιά του λουλουδιού της. Στην ρωμαϊκή εποχή η καλλιέργειά της εξαπλώθηκε στις χώρες γύρω από την Μεσόγειο, καθώς οι ρωμαίοι την θεωρούσαν εξαιρετικό φαγητό. Σήμερα είναι γνωστή σε όλες τις ηπείρους

Θρεπτικά συστατικά

Οι αγκινάρες, αποτελούνται κατά 85% από νερό, 12% υδατάνθρακες, 3% λιπαρές ουσίες, ενώ από θρεπτικά συστατικά είναι πλούσιες σε ασβέστιο, σίδηρο, φώσφορο, νάτριο, κάλιο, φυτικές ίνες και ακόμα βιταμίνες Α, Β1, Β2, Β3, και C.
Επιλογή και συντήρηση

Διαλέξτε αγκινάρες σκληρές και συμπαγείς με πράσινα κλειστά φύλλα χωρίς στίγματα. Το κοτσάνι τους πρέπει να είναι δροσερό και να κάμπτεται χωρίς μεγάλη αντίσταση. Για να διατηρήσουν την φρεσκάδα τους, τις βάζετε σε μια λεκάνη με λίγο νερό σαν λουλούδια. Διατηρούνται επίσης στο ψυγείο, ενώ για μεγαλύτερο διάστημα μπορείτε να τις καθαρίσετε και να την βάλετε στη κατάψυξη.

Καθάρισμα

Βάζετε σε μια λεκάνη αρκετό νερό και ρίχνετε χυμό λεμονιού. Κόβετε τα κοτσάνια από τις αγκινάρες. Καθαρίζετε το περίβλημά τους και τα βάζετε στην λεκάνη με το νερό. Καθαρίζετε τις αγκινάρες, αφαιρώντας τα εξωτερικά τους φύλλα. Ξύνετε μ’ ένα κουταλάκι το εσωτερικό τους και βγάζετε τα χνούδια τους. Τις τρίβετε με τις λεμονόκουπες και τις βάζετε στην λεκάνη.

Μαγείρεμα

Στην Ελλάδα καλλιεργούνται στην Πελοπόννησο κυρίως και στην Κρήτη, 2 είδη του γένους Gynara με ή χωρίς αγκάθια και πράσινο ή ιώδες χρώμα. Ακόμα υπάρχουν, στα νησιά και οι αυτοφυείς ποικιλίες άγριας ή ημιάγριας αγκινάρας, μικρότερες σε μέγεθος, αλλά εξαιρετικές σε γεύση. Αμέτρητες οι συνταγές με αγκινάρες με γνωστότερες τις «α λα πολίτα», με κουκιά ή αρακά, με αρνάκι αυγολέμονο, ή μουσακά. Δένουν εξαιρετικά με γαρίδες, ρύζι, ή κιμά.