Δημήτρης Χορν

Ηθοποιός σημαίνει ΧορνΟ Δημήτρης, Τάκης για τους φίλους του, γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1921. Πατέρας του ήταν ο τότε αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού και σημαντικότατος θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν και μητέρα του η Ευτέρπη το γένος Κουντουριώτη.

Είχε την τύχη να μεγαλώσει σ’ ένα μεγαλοαστικό σπίτι, όπου στο σαλόνι του σύχναζαν οι μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης και της πολιτικής της εποχής εκείνης. Νονά του ήταν η μεγάλη μας ηθοποιός Κυβέλη, η οποία θα του μεταδώσει το «μικρόβιο» για το θέατρο, θα τον ανεβάσει μάλιστα στο θεατρικό σανίδι σε ηλικία μόλις 2 ετών, παίζοντας τον γιο της.

Αποφοίτησε από το Κολέγιο Αθηνών, όπου μετείχε σε παραστάσεις του δάσκαλού του των Αγγλικών, Κάρολου Κουν και σε έργα του συμμαθητή του, αργότερα σκηνοθέτη, Αλέξη Σολομού. Αλλά και αργότερα όταν φοιτούσε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ευτύχησε να έχει δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη.

Έκανε το ντεμπούτο του το 1940, στην οπερέτα του Στράους «Η νυχτερίδα». Ακολούθως εμφανίζεται στο θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη, συμμετέχοντας σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε παραστάσεις με έργα μεγάλων συγγραφέων Σαίξπηρ, Γκογκόλ, Τσέχωφ, Πιραντέλο όπως:«Δωδεκάτη νύχτα», «Ριχάρδος Α΄», «Η κυρία με τις καμέλιες», «Ο πρωτευουσιάνος», «Σύζυγοι με δοκιμοί», «Αλάτι και πιπέρι», «Άμλετ», «Ημερολόγιο ενός τρελού», «Ιβάνοφ», Ερρίκος Δ΄» κ ά

Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους ηθοποιούς της εποχής του, Κυβέλη, Μαίρη Αρώνη, Κατερίνα, Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Βάσω Μανωλίδου, Ελένη Χατζηαργύρη και σε μικρή ηλικία-μόλις στα 23 του- γίνεται θιασάρχης, συγκροτώντας το 1944 δικό του θίασο, συμπράττοντας στην αρχή με την Μαίρη Αρώνη, μετά με την Βάσω Μανωλίδου και στην συνέχεια με την Μελίνα Μερκούρη.
Για μια τετραετία 1946- 1950 θα επιστρέψει στο Εθνικό Θέατρο, όπου πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις «Στέλλα Βιολάντη», «Φοιτητές», «Πολύ κακό για το τίποτα», «Λορεντζάτζιο», «Ερρίκος ο Δ΄» Το 1950 θα φύγει για μετεκπαίδευση στην Αμερική και με υποτροφία στην Αγγλία.

Επιστρέφοντας, το 1953 και μέχρι το 1959 θα συγκροτήσει θίασο με την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά, όπου ανεβάζουν έργα αγγλικού και γαλλικού βουλεβάρτου «Ο βροχοποιός», το «Νυφικό κρεβάτι», «Αριστοκρατικός δρόμος», «Πρόσκληση στον Πύργο», «Το παιχνίδι της μοναξιάς», «Ο δειλός και τολμηρός»
Στην τελευταία του θεατρική ενότητα 1960-1983 χαρακτηριστικές παραμένουν οι ερμηνείες του στον «Ερρίκο τον Δ΄» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία του ιδίου, αλλά και η αποχαιρετιστήρια παράστασή του στον «Αρχιμάστορα Σόλνες», του Ερρίκου Ίψεν σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού.

Εκτός όμως του θεάτρου, συμμετέχει και σε αξιόλογες κινηματογραφικές ταινίες, που θα σφραγίσει με την ερμηνεία του, «Κάλπικη λίρα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956), «Μια ζωή την έχουμε» (1958), «Αλίμονο στους νέους» (1961) κ ά.
Πλούσια όμως ήταν και η ραδιοφωνική του δράση, με αποσπάσματα από θεατρικά έργα στην ενότητα το «Θέατρο στο ραδιόφωνο», αλλά και με την ξακουστή ραδιοφωνική του εκπομπή με τίτλο «Ο Ταχυδρόμος έφτασε», όπου με μια σουρεαλιστική ειρωνεία στην φωνή του, διάβαζε φανταστικά γράμματα ακροατών, σε κείμενα του Κώστα Πρετεντέρη.

Αξέχαστες έμειναν και οι ερμηνείες του σε τραγούδια, με πρώτο το «Οι θαλασσιές οι χάνδρες» του Μίμη Πλέσσα, «Ηθοποιός σημαίνει φως», «Ποιος το ξέρει», «Ας είναι καλά το γινάτι σου», «Πες μου μια λέξη» κ ά. Το διάστημα 197-75, διετέλεσε Α΄ πρόεδρος της ΕΡΤ, μετά την μεταπολίτευση και το 1980 με την τελευταία σύζυγό του Άννα Γουλανδρή δημιούργησαν το Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, που ασχολείται με την μελέτη του πολιτισμού. Είχε τιμηθεί από την πολιτεία με τον χρυσό Σταυρό του Γεωργίου Α΄.

Άνθρωπος χαρισματικός, εξαιρετικά ευφυής και μεγαλόψυχος, γοητευτικός συνομιλητής και βαθιά πολιτισμένος, χαρακτηρίζεται από τους ανθρώπους που τον γνώριζαν. Υπήρξε στενότατος φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Μάνου Χατζιδάκι. Είχε κάνει δυο γάμους, τον Αύγουστο του 1942 με την Ρίτα Φιλίππου και το 1967 με την Άννα Γουλανδρή (χήρα Παπάγου), με την οποία έζησαν μαζί μέχρι το θάνατό της το 1988. Ξακουστό όμως έμεινε, αποτελώντας πρώτη είδηση και το επταετές ειδύλλιό του με την Έλλη Λαμπέτη, που ξεκίνησε στα γυρίσματα της «Κάλπικης λίρας».

Ο θάνατος της συζύγου του Άννας, το 1988, θα τον στεναχωρήσει πολύ και θα τον οδηγήσει στην απομόνωση. Θα πεθάνει δέκα χρόνια αργότερα στις 16 Ιανουαρίου 1998, ύστερα από πολύμηνη αρρώστια. Μετά τον θάνατό του θεσμοθετήθηκε βραβείο στο όνομά του για νέους ηθοποιούς.