1930: Πέθανε η Μαρία Πολυδούρη, ποιήτρια

Γεννήθηκε στην Καλαμάτα 1902.  Φοιτά στο γυμνάσιο ακόμα όταν  πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα με το πεζογράφημα «Ο πόνος της μάνας», που είναι επηρεασμένο από τα μανιάτικα μοιρολόγια Ξεκινά τις σπουδές της στην Νομική Σχολή της Αθήνας, ενώ παράλληλα διορίζεται στην Νομαρχία της Μεσσηνίας και μετά τον θάνατο των δικών της ζητά μετάθεση στην Αθήνα. Στην ίδια υπηρεσία γνωρίζεται με τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, με τον οποίο συνδέεται με σφοδρό έρωτα. Λίγους μήνες αργότερα ο Καρυωτάκης ανακαλύπτει ότι πάσχει από σύφιλη και της ζητά να χωρίσουν. Εκείνη δεν θα τον ξεπεράσει ποτέ. Αρχίζει να παραμελεί την δουλειά της και την απολύουν, εγκαταλείπει την νομική και γράφεται στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αρραβωνιάζεται έναν δικηγόρο, με τον οποίο χωρίζει λίγο καιρό αργότερα, όταν αποφασίζει να φύγει για το Παρίσι. Εκεί  ζει μια άστατη ζωή, με γλέντια, ξενύχτια, και κάθε είδους ανεμελιά που φθείρουν την υγεία της. Προσβάλλεται από φυματίωση και γυρίζει στην Αθήνα. Νοσηλεύεται σε νοσοκομεία  όπου και καταλήγει, στις 28 Απριλίου του 1930. Οι γνώμες διίστανται ως προς την ποιητική της δημιουργία. Μερικοί την θεωρούν τέλεια τεχνίτρια του στίχου και άλλοι ότι παρουσιάζει ατέλειες και η όποια προβολή της, είναι απόρροια της έκλυτης ζωής της  Όλοι όμως συμφωνούν ότι το λυρικό ποιητικό της τάλαντο συγκίνησε και συγκινεί μέχρι σήμερα.  Έγραψε ποιητικές συλλογές «Οι τρίλιες που σβήνουν», «Ηχώ και χάος», μια νουβέλα, ενώ έχουν εκδοθεί  και τα  ημερολόγια  της.

Απόσπασμα από το ποίημα «Βράδυ»

«Καλώς το που ήρθε το άφωτο βραδάκι
έτσι απαλό σαν χάδι να μ’ αγγίξει
και τη σκέψη μου αγάλια να τραβήξει
στο σκοτεινό στ’ ατέλειωτο δρομάκι…

…Καλώς το που ήρθε σαν την καλοσύνη
το κουρασμένο βλέμμα μου να σβήσει
και την ψυχή μου ελεύθερη ν’ αφήσει
να απλωθεί πέρα ως πέρα στη γαλήνη.»