Γιαννούλης Χαλεπάς

Γεννήθηκε το 1854 στον Πύργο της Τήνου. Ο πατέρας του ήταν μαρμαρογλύπτης και ίσως κοντά του πήρε τα πρώτα μαθήματα της τέχνης. Φοίτησε ύστερα στο Πολυτεχνείο με καθηγητή τον Λ. Δρόση κι αργότερα πήγε στο Μόναχο, όπου έμεινε τρία χρόνια καλλιεργώντας το πλούσιο ταλέντο του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών.

Το 1876 γύρισε στην Αθήνα ανοίγει το δικό του εργαστήριο και αρχίζει να δημιουργεί τα αριστουργήματά του: «Ο Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα», «Ευγνωμοσύνη», «Φιλοστοργία» κ ά Ο θάνατος της μεγαλοαστής Σοφίας Αφεντάκη γίνεται η αφορμή να δημιουργήσει πάνω στο τάφο της στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας το πλέον δημοφιλές έργο του την «Κοιμωμένη».

Η άρνηση της οικογενείας της Μαριγούλας Χριστοδούλου, να συναινέσει στον γάμο τους, τον ρίχνει σε βαθιά μελαγχολία και τον χειμώνα του 1877 παθαίνει νευρικό κλονισμό. Η διάγνωση των γιατρών είναι «ανίατη ψυχική ασθένεια» και προτείνουν τον άμεσο εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο. Με πρωτοβουλία του πατέρα του κλείνεται στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Για 14 ολόκληρα χρόνια –τα πιο δημιουργικά της ζωής του- παραμένει εγκλεισμένος και χωρίς την δυνατότητα να πλάθει και να σχεδιάζει.

Το 1902 ένα χρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του η μητέρα του τον παίρνει πίσω στον Πύργο. Εκεί ότι και να δημιουργεί, εκείνη το καταστρέφει πιστεύοντας ότι για την σχιζοφρένειά του φταίει η γλυπτική. Η λύτρωση θα έρθει με τον θάνατο της δεσποτικής μητέρας του το 1916. Με τα πρωτόλεια εργαλεία που διαθέτει αρχίζει στα 65 του μια καινούρια, δημιουργική πορεία, σκαλίζοντας περισσότερα από 60 έργα.

Παρόλα που η πολιτεία αρχίζει να του δείχνει το ενδιαφέρον της με την διοργάνωση το 1925 έκθεσης από την Ακαδημία των Τεχνών και δυο χρόνια αργότερα με την απονομή του Αριστείου Γραμμάτων και Τεχνών, ο Χαλεπάς εξακολουθεί να ζει στην γενέτειρά του τον Πύργο, ολομόναχος και φτωχός. Το 1930 πείθεται από την ανιψιά του Ειρήνη και έρχεται στην Αθήνα. Πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1938.