1922: Πέθανε ο διηγηματογράφος Ανδρέας Καρκαβίτσας

…Ο ήλιος παιχνιδίζει ακόμη σε ζαφειρένιο ουρανό. Η θάλασσα λίμνη απλώνεται ως τα ουρανοθέμελα. Η γη ανθοσπαρμένη μοσκοβολά. Μα η ακρογιαλιά μοιάζει με νεκροταφείο. Κάθε βράχος και νεκροκρέβατο. Καράβια κομματιασμένα, βαρκούλες μισοσπασμένες, σκοινιά, κατάρτια, φιγούρες, πανιά, εικονίσματα, παδέλες, πιάτα, λιβανιστήρια, πυξίδες, χρυσόξυλα. Και μαζί χέρια, πόδια, κορμιά δίχως κεφάλια, κεφάλια δίχως κορμιά, άδεια καύκαλα, τρίχες χωμένες στις σκισμάδες, μυαλά στουπιασμένα στην πέτρα….Απόσπασμα από το διήγημα «Ναυάγια» που περιέχεται στην συλλογή «Λόγια της Πλώρης».

Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας γεννήθηκε στα Λεχαινά της Ηλείας το 1866. Σπούδασε γιατρός στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ως γιατρός του Ναυτικού έκανε πολλά ταξίδια, όπου αποκόμισε εντυπώσεις και πείρα ζωής που αποτύπωσε στα βιβλία του, με το γράψιμό του να έχει έντονο ρεαλιστικό χαρακτήρα, αλλά και ηθογραφικό, θεωρούμενος μαζί με τον Α. Παπαδιαμάντη και τον Γ. Βιζυηνό από τους εκπροσώπους του ηθογραφικού μυθιστορήματος. Πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα το 1986, με την «Λυγερή», που τυπώνεται στην καθαρεύουσα. Ενθουσιασμένος από το γλωσσικό κίνημα του Ψυχάρη, αρχίζει να γράφει στην δημοτική με πρώτο μυθιστόρημα τον «Ζητιάνο». Ακολουθούν «Τα διηγήματα», «Παλιές αγάπες», «Η θάλασσα»,  «Αρχαιολόγοι», «Η γοργόνα». Το 1899 εκδίδει το αριστούργημά του «Τα λόγια της Πλώρης», μια σειρά με θαλασσινά διηγήματα, που μιλούν για την σκληρή μάχη των ναυτικών με τα κύματα.