Ήταν ο τελευταίος εκπρόσωπος του αυθεντικού ρεμπέτικου της παλιάς σχολής, κατεξοχήν ρεμπέτης της Κατοχής, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της πορείας του ρεμπέτικου και του μεταπολεμικού τραγουδιού και κατέκτησε μια ξεχωριστή θέση δίπλα στους μεγάλους του είδους. Από τους ελάχιστους γνήσιους μάγκες, που δεν συναντάμε πια…
Ο Μιχάλης Γενίτσαρης γεννήθηκε της 15 Ιουνίου του 1917, στον Πειραιά. Από μικρός μαγεύτηκε από τον ήχο του μπουζουκιού που άκουσε σε μια ταβέρνα από τον Γιώργου Μπάτη, στου Καραϊσκάκη. Πολύ σύντομα, αρχίζει να παίζει μπουζούκι (αυτοδίδακτος), να τραγουδάει αλλά και να γράφει τα δικά του ρεμπέτικα τραγούδια, σε μια εποχή πολύ δύσκολη, όπου όλοι κατέκριναν το μπουζούκι και τους ρεμπέτες.
Το πρώτο τραγούδι με το οποίο μπήκε στην δισκογραφία ήταν το «Εγώ μάγκας φαινόμουνα», που το ερμηνεύει ο Μπάτης με το μπουζούκι του και έγινε τεράστια επιτυχία. Στην πίσω πλευρά ακουγόταν το «Της φυλακής ο πλάτανος».Συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα του ρεμπέτικου της εποχής, το Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή, το Γιάννη Παπαϊωάννου, με τον οποίον υπήρξαν αδελφικοί φίλοι και άνοιξαν μαγαζί στα Καμίνια, Μαρίκα Νίνου κ ά.
Στα χρόνια της κατοχής, συνεχίζει να γράφει τραγούδια, που χαρακτηρίζουν το κλίμα, την κατάσταση και της συνθήκες της εποχής εκείνης: «Ο σαλταδόρος» (1942), τραγούδι εμβληματικό και βιωματικό, «Επιδρομή στον Πειραιά» περιγράφει τον βομβαρδισμό του Πειραιά, «Οι μαυραγορίτες (1942), αναφέρεται στην μαύρη αγορά, «Ένας λεβέντης έσβησε» (Άρης Βελουχιώτης)(1945), «Στέλιος Καρδάρας» για έναν φίλο του που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κ ά
Μετά τον πόλεμο, συνεχίζει να γράφει πιο λαϊκά τραγούδια, «Δάσκαλε που δίδασκες» (1962), «Στο κατώφλι το δικό σου» (1968), «Ο Δημητράκης ο ψαράς» (1975), που ερμηνεύονται από τον Χρηστάκη, Σπ. Ζαγοραίο, Λ. Μπουρνέλη.Τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος θα γνωρίζει τα τραγούδια του, από τις επανεκτελέσεις από νεότερους καλλιτέχνες Νταλάρα, ο Μητσιά, Γλυκερία, Χαρούλα Αλεξίου, Μ. Ναλμπάντη. Έφυγε πλήρης ημερών στις 12 Μαΐου του 2005. Πηγή: NEW-PAGE.GR
Ο Μιχάλης Γενίτσαρης γεννήθηκε της 15 Ιουνίου του 1917, στον Πειραιά. Από μικρός μαγεύτηκε από τον ήχο του μπουζουκιού που άκουσε σε μια ταβέρνα από τον Γιώργου Μπάτη, στου Καραϊσκάκη. Πολύ σύντομα, αρχίζει να παίζει μπουζούκι (αυτοδίδακτος), να τραγουδάει αλλά και να γράφει τα δικά του ρεμπέτικα τραγούδια, σε μια εποχή πολύ δύσκολη, όπου όλοι κατέκριναν το μπουζούκι και τους ρεμπέτες.
Το πρώτο τραγούδι με το οποίο μπήκε στην δισκογραφία ήταν το «Εγώ μάγκας φαινόμουνα», που το ερμηνεύει ο Μπάτης με το μπουζούκι του και έγινε τεράστια επιτυχία. Στην πίσω πλευρά ακουγόταν το «Της φυλακής ο πλάτανος».Συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα του ρεμπέτικου της εποχής, το Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή, το Γιάννη Παπαϊωάννου, με τον οποίον υπήρξαν αδελφικοί φίλοι και άνοιξαν μαγαζί στα Καμίνια, Μαρίκα Νίνου κ ά.
Στα χρόνια της κατοχής, συνεχίζει να γράφει τραγούδια, που χαρακτηρίζουν το κλίμα, την κατάσταση και της συνθήκες της εποχής εκείνης: «Ο σαλταδόρος» (1942), τραγούδι εμβληματικό και βιωματικό, «Επιδρομή στον Πειραιά» περιγράφει τον βομβαρδισμό του Πειραιά, «Οι μαυραγορίτες (1942), αναφέρεται στην μαύρη αγορά, «Ένας λεβέντης έσβησε» (Άρης Βελουχιώτης)(1945), «Στέλιος Καρδάρας» για έναν φίλο του που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κ ά
Μετά τον πόλεμο, συνεχίζει να γράφει πιο λαϊκά τραγούδια, «Δάσκαλε που δίδασκες» (1962), «Στο κατώφλι το δικό σου» (1968), «Ο Δημητράκης ο ψαράς» (1975), που ερμηνεύονται από τον Χρηστάκη, Σπ. Ζαγοραίο, Λ. Μπουρνέλη.Τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος θα γνωρίζει τα τραγούδια του, από τις επανεκτελέσεις από νεότερους καλλιτέχνες Νταλάρα, ο Μητσιά, Γλυκερία, Χαρούλα Αλεξίου, Μ. Ναλμπάντη. Έφυγε πλήρης ημερών στις 12 Μαΐου του 2005. Πηγή: NEW-PAGE.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου