Ανδρέας Κάλβος

Στις 3 Νοεμβρίου 1869 πέθανε ένας από τους μεγαλύτερους νεοέλληνες ποιητές που με τις 20 «Ωδές» του, έψαλε τις αρετές και το έπος του '21.

Γεννήθηκε το 1792 στην Ζάκυνθο, γόνος εύπορης οικογένειας. Σπούδασε στο Λιβόρνο της Ιταλίας. Το 1812 μετά τον θάνατο του πατέρα του και ενώ βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, συναντάει στην Φλωρεντία, τον επίσης ζακυνθινό ποιητή Ούγο Φώσκολο, που τον βοηθάει να συνεχίσει τις σπουδές του. Όταν οι δυο φίλοι θα χωρίσουν, για να ζήσει κάνει ιδιωτικές παραδόσεις, μεταφράσεις εκκλησιαστικών συγγραμμάτων, ακόμα και τον δημοσιογράφο. Με την επανάσταση του '21, έρχεται στο Ναύπλιο για να προσφέρει -όπως έγραψε ο ίδιος- ακόμα μια καρδιά ενάντια στα όπλα των Οθωμανών. Η προσφορά του δεν θα εκτιμηθεί. Φεύγει πικραμένος για την Κέρκυρα, όπου σε αναζήτηση εργασίας διορίζεται γυμνασιάρχης σε Κερκυραϊκό Γυμνάσιο και αργότερα καθηγητής της φιλοσοφίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ο Ανδρέας Λασκαράτος και ο Γεράσιμος Μαρκοράς ευτύχησαν να είναι μαθητές του. Παρ’ ότι όλο το ποιητικό του έργο είναι οι 20 Ωδές, η τεχνική της ποίησής του είναι υψηλή, μεγαλόπρεπη, γεμάτη μουσικότητα, μοιάζει σαν συνέχεια της ποίησης του Σιμωνίδη και του Πίνδαρου κατατάσσοντας τον  στις υψηλότερες θέσεις των ποιητών. Την αξία του πρώτος αναγνώρισε  ο Κωστής Παλαμάς, αναφερόμενος στον Κάλβο σε μια διάλεξή του στο φιλολογικό  σωματείο «Παρνασσός». Στα 1852 αναγκάζεται για στερνή φορά να ξενιτευτεί κι έτσι στα 77 του χρόνια πεθαίνει στο Λονδίνο (1869), παρότι σε μια από τις αριστουργηματικές του «Ωδές» του (Ο Φιλόπατρις) είχε από καρδιάς ευχηθεί: «Ας μην μου δώσει η μοίρα μου/ εις ξένην γην τον τάφο/ είναι γλυκός ο θάνατος/ μόνον όταν κοιμώμεθα / εις την πατρίδα». Η βαθιά του επιθυμία θα πραγματοποιηθεί σχεδόν εκατό χρόνια αργότερα, όταν το 1960  τα οστά του μεταφέρονται στην Ελλάδα.