Σοφία Βέμπο

Η Έφη Μπέμπο, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα-γεννήθηκε το 1910 στην Καλλίπολη της Αν. Θράκης. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών η οικογένεια  εγκαθίστανται στον Βόλο. Αρχίζει να ασχολείται με το τραγούδι από τα 20 της χρόνια. Αν και δεν έχει μουσική παιδεία, η μουσικότητα της βαθιάς γεμάτης πάθος φωνής της, η καθαρότητα της άρθρωσης, αλλά και οι υποκριτικές της ικανότητες, χαράσσουν νέους δρόμους στο τραγούδι, ενθουσιάζοντας το κοινό για 45 ολόκληρα χρόνια. Οι μεγαλύτεροι συνθέτες της εποχής θα της γράψουν μελωδίες, γεμάτες έμπνευση και πρωτοτυπία που γίνονται αμέσως επιτυχίες. «Όμορφη τσιγγάνα», «Συγνώμη σου ζητώ», «Κάποιο μυστικό», Χειμώνας», «Μη ζητάς φιλιά», «Η ψαροπούλα», «Ζεχρά», «Η θεία μου η Αμερσούδα», «Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά», «Γύρισε», «Στην Λάρισα βγαίνει ο Αυγερινός», «Η ψαροπούλα». Εκτός από την δισκογραφία και το θέατρο συμμετέχει και σε ταινίες, αρχής γινομένης το 1938 με την «Προσφυγοπούλα». Αξέχαστη και η εμφάνισή της στην «Στέλλα» όταν σαν ανοιχτόκαρδη και λεβέντισσα ταβερνιάρισσα τραγουδά «Ο μήνας έχει 13» του Μάνου Χατζιδάκι. Αλλά και αργότερα στον διπλό ρόλο της κυρίας Τζένης και της Σοφίας Βέμπο, στην ταινία «Στουρνάρα 288». Με την κήρυξη του πολέμου γίνεται και η έκρηξη στην καριέρα της. Τραγουδάει σατυρικά και πολεμικά τραγούδια, «Βάζει ο Ντούτσε την στολή του», «Παιδιά της Ελλάδος, παιδιά», « Στον πόλεμο βγαίνει ο Ιταλός», «Άντε στο καλό κι η Παναγιά μαζί σου», «Τις χωρίζει ο πόλεμος», «Η γαλανή της χώρα», «Κοροΐδο Μουσολίνι». Πολεμικά τραγούδια ειπώθηκαν πολλά εκείνη την εποχή, μονάχα η Βέμπο με τα τραγούδια της και την φωνή της θα γίνει η μούσα των στρατιωτών που εμψυχώνει και ενθαρρύνει, η μάνα και η αδελφή των γυναικών που έχουν μείνει πίσω και παρηγορεί, «η τραγουδίστρια της νίκης» που βάζει φτερά σ’ έναν ολόκληρο λαό για να πολεμήσει και να νικήσει τον κατακτητή. Από το  1950 απέκτησε την δική της θεατρική στέγη, όνειρο πολλών χρόνων, το θέατρο Βέμπο. Αμέτρητες οι επιτυχίες: «Να με παίρνανε τα σύννεφα», «Μίλα της και μην της αγαπάς», «Ο άνθρωπός μου», «Χαράμι», «Χαστούκι», «Ομόνοια Πλάς», «Χωριό μου, χωριουδάκι μου», «Αγκαλιά εγώ κι εσύ», «Αθήνα και πάλι Αθήνα», «Εγώ θα σ’ αγαπώ»», «Θα σε ξυπνήσω με φιλιά», «Λόντρα, Παρίσι..». Σταματάει της εμφανίσεις της στο θέατρο της αρχές της δεκαετίας του ’70 αποσυρόμενη στο διαμέρισμά της στην οδό Στουρνάρη. Στο διαμέρισμα αυτό καθώς βρίσκεται κοντά στο Πολυτεχνείο, βρίσκουν καταφύγιο φοιτητές κατά την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Στις 11 Μαρτίου του 1978 σε ηλικία 68 χρονών πέρασε στην ιστορία.