Ημέρα Ζυμαρικών

Επειδή τα λόγια είναι λόγια

και τα μακαρόνια είναι φαΐ,

όπως λέει και η παροιμία,

μαγειρολογούμε την ιστορία τους.

Στην αρχαία Ελλάδα γίνεται αναφορά για το λάγανον, μια ζύμη που είναι φτιαγμένη από αλεύρι και νερό και είναι κομμένη σε λωρίδες. Η λέξη lagunum που αναφέρεται αρκετά χρόνια αργότερα από τον Οράτιο και τον Κικέρωνα πρέπει να είναι η ίδια λέξη στα λατινικά και μάλλον πρέπει να την μετέφεραν μαζί με το φαΐ, οι Έλληνες άποικοι στην Ιταλία. Σήμερα έτσι ονομάζονται τα λαζάνια. Όμως και το μακαρόνι πιθανόν να προέρχεται από το ελληνικό μακαρία, ένα αποξηραμένο παρασκεύασμα από αλεύρι και νερό που έφτιαχναν οι αρχαίοι Έλληνες για τους νεκρούς τους (μάκαρες). Και οι Κινέζοι όμως έφτιαχναν ρυζομακάρονα  (noodles) από τότε τουλάχιστον που πήγε ο Μάρκο Πόλο. Όμως στα μακαρονομαγειρέματα κάπου μπλέκονται και οι Άραβες, καθώς όπως αναφέρεται ήταν οι πρώτοι που τα έβραζαν σε νερό. Ο πατέρας των ζυμαρικών μπορεί να μην έχει βρεθεί, η μάνα τους όμως είναι σίγουρη, καθώς όταν τα τρώμε αναφωνούμε «Μάνα μου, τι φαΐ είναι αυτό!». Και ερχόμαστε στα δικά μας, πριν την εποχή του Ακάκιου, τα ζυμαρικά, με τα πολύ απλά υλικά τους, συνάμα και φτηνά, αλεύρι και νερό, τα καθιστούσαν στο ελληνικό τραπέζι, το πιο δημοφιλές φαγητό και την παρασκευή τους οικογενειακή γιορτή, καθώς εκεί προς το τέλος του καλοκαιριού, όλη η οικογένεια, ζύμωνε, έπλαθε, έκοβε και στέγνωνε ζυμαρικά.. Και ποιος δεν έχει δοκιμάσει τις μακαρούνες, τις χωριάτικες χυλοπίτες ή το χυλοπιτάκι και διάφορα άλλα σχήματα ζυμαρικών, των γιαγιάδων μας. Οι σημερινές βιομηχανοποιημένες πλέον ποικιλίες περιλαμβάνουν πολλά μεγέθη ψιλά (σπαγγέτι), χοντρά (παστίτσιου), μέτρια (μακαρόνια, πένες), μικρά (κοφτό), χυλοπίτες, κριθαράκι, φιδές, γεμιστά (τορτελίνια, ραβιόλια, νιόκι), σχήματα ταλιατέλες, φιογγάκια, λάζάνια, κανελόνια, αχιβάδες, τριβελάκι, κοχύλια,  ριγκατόνι, χρώματα και αρώματα πράσινα, κόκκινα, μαύρα, αλλά και ολικής άλεσης.