Ιωάννης Ψυχάρης

Γεννήθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας στις 15 Μάιου του 1854 και ήταν γιος του Νικόλαου Ψυχάρη από την Χίο. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην Κωνσταντινούπολη και σε ηλικία 15 χρονών πήγε στην Μασσαλία, όπου έμεινε σε συγγενικά του σπίτια και σπούδασε φιλολογία. Ακολούθως πήγε στην Γερμανία, αλλά ξαναγύρισε στην Γαλλία και συγκεκριμένα στο Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στην γλωσσολογία και στα μεσαιωνικά και νέα ελληνικά και το 1884 έγινε υφηγητής και αργότερα καθηγητής της νεοελληνικής φιλολογίας και γλώσσας, στην σχολή των Ανώτερων Σπουδών στο Παρίσι και ακολούθως το 1904 έγινε καθηγητής της νεοελληνικής φιλολογίας και γλώσσας στην σχολή των ομιλουμένων ανατολικών χωρών. Θεωρείται ένας εκ των κύριων πρωταγωνιστών, για την επικράτηση του δημοτικισμού στην ελληνική γλώσσα. Με την δράση του γέμισε μισό αιώνα της ελληνικής πνευματικής ζωής. Οι αγώνες του για την επικράτηση της δημοτικής γλώσσας ήταν πολύ ζωηροί και ορμητικοί. Με τις αντιλήψεις του τάχθηκαν σιγά-σιγά διακεκριμένοι λόγιοι και λογοτέχνες. Ο δημοτικισμός παρότι είχε εχθρούς παντοδύναμους, προχώρησε αδιάκοπα και στο τέλος επεβλήθη. Παράλληλα ασχολήθηκε με την λογοτεχνία, έγραψε ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια πάνω στο γλωσσικό ζήτημα κ ά.
Έργα του: «Τα ταξίδι» το πρώτο ελληνικό πεζογράφημα που γράφθηκε με όλους τους κανόνες της νεοελληνικής γραμματικής, και περιλαμβάνει τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του συγγραφέα στην ελεύθερη, αλλά και υπόδουλη στους Τούρκους, Ελλάδα. «Το όνειρο του Γιαννίρη», «Τα ρόδα και τα μήλα», «Δοκίμιο της νεοελληνικής ιστορικής γραμματικής», «Για το ρωμαίικο θέατρο» κ ά. Πέθανε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1922 στο Παρίσι. Η σορός του διακομίσθηκε το 1932 στην Χίο και τάφηκε έξω από το χωριό Βροντάδο.