Κώστας Ουράνης

Φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Νιάρχου που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1890. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Λεωνίδιο, τόπο καταγωγής των γονιών του, όπου τελείωσε και το δημοτικό σχολείο, συνέχισε στο γυμνάσιο στο Ναύπλιο και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη (Ροβέρτειος Σχολή και Λύκειο Χατζηχρήστου). Ακολούθως σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι.

Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος και ανταποκριτής σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας «Ελεύθερος λόγος». Το 1920 διορίζεται γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Λισσαβόνα για τέσσερα χρόνια.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1908, με την ποιητική συλλογή «Σαν όνειρο» την οποίαν αποκήρυξε. Δημοσίευσε αφηγήματα, χρονογραφήματα, συνεντεύξεις, κριτικά δοκίμια, ταξιδιωτικές εντυπώσεις των διαφόρων τόπων που επισκέφτηκε, μελέτες, ενώ τέλος εξέδωσε και ποιητικές συλλογές. Αξιόλογο υπήρξε επίσης το μεταφραστικό του έργο.

Σ’ όλα του τα έργα έμμετρα και πεζά, είναι διάχυτος ο λυρισμός, η νοσταλγική διάθεση και κάποτε η μελαγχολία: Έργα του: «Κάρολος Μπωντλαίρ» (1918), «Μορφές και τοπία στην Ισπανία» (1934), «Νοσταλγίες» (1943), Αχιλλεύς Παράσχος (1944), Σινά το Θεοβάδιστον Όρος (1944) «Γλαύκοι δρόμοι» (1947), Ταξίδια (1953), «Ταξίδια στην Ελλάδα» (1954), «Ιταλία» (1954), «Δικοί μας και ξένοι» (1955), «Από τον Ατλαντικό στην Μαύρη Θάλασσα» (1957) Στιγμιότυπα» (1958) κ ά

Ήταν σύζυγος της συγγραφέως και κριτικού Ελένης Νεγρεπόντη, γνωστής ως Άλκης Θρύλος. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα με τη μόνιμα κλονισμένη υγεία του και η κατάσταση του επιδεινώθηκε μετά τη κατοχή. Από τότε, χρειάστηκε να νοσηλευθεί κατά καιρούς στο σανατόριο Παπανικολάου, στα Μελίσσια Αττικής, όπου και πέθανε στις 14 Ιουλίου 1953 από καρδιακή προσβολή.

Ταξίδι στα Κύθηρα
Τ' ωραίο καράβι έτοιμο στο χαρωπό λιμάνι,
γιορταστικά με γιασεμιά και ρόδα στολισμένο,
με τις παντιέρες του αλαφριές στην ανοιξιάτικη αύρα
και τ' Όνειρό μας στο χρυσό πηδάλιο καθισμένο,
μας πήρε για τα Κύθηρα, τα θρυλικά, όπου μέσα
σε δέντρα και λούλουδα και γάργαρα νερά
υψώνεται ο μαρμάρινος ναός για τη λατρεία
της Αφροδίτης-του έρωτα τη θριαμβική θεά.
Μα το ταξίδι ήταν μακρύ κ' η χειμωνιά μας βρήκε!...
Οι φανταχτερές κι ανάλαφρες παντιέρες μουσκευτήκαν,
τα χρώματα ξεβάψανε και τ' άνθη εμαραθήκαν
και, κάπου από τους άξενους τους ουρανούς, το πλοίο
απόμεινε ακυβέρνητο στο κύμα τ' αφρισμένο
με το φτωχό μας Όνειρο στην πρύμνη πεθαμένο.

Νίκος Κόντος
Φιλόλογος