Ελευθέριος Βενιζέλος

Γεννήθηκε στις Μουρνιές Χανίων, στις 24 Αυγούστου του 1864. Τελειώνει το δημοτικό στην Σύρο, όπου έχει καταφύγει η οικογένειά του από τους διωγμούς των Τούρκων. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές, γράφτηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, όπου αποφοίτησε με άριστα και το 1886 ανακηρύχθηκε διδάκτοράς της. Επιστρέφει στα Χανιά κι άρχισε να δικηγορεί.

Γρήγορα όμως αναμίχθηκε στην πολιτική και το 1887 εκλέχθηκε βουλευτής Κυδωνίας στην Κρητική Βουλή. Το 1897 πήρε μέρος στην επανάσταση της μεγαλονήσου και με τον διορισμό του πρίγκιπα Γεωργίου ως ύπατου αρμοστή του ανατέθηκαν τα καθήκοντα του Συμβούλου της Δικαιοσύνης. Αργότερα όμως ερχόμενος σε αντίθεση με τον πρίγκιπα, παραιτήθηκε από την θέση αυτή και το 1905 κήρυξε την επανάσταση του Θερίσου με συνέπειες την παραίτηση του Γεωργίου και την αντικατάστασή του με τον Ζαϊμη και την εκλογή του Βενιζέλου στο αξίωμα του Προέδρου της Κρητικής Εθνοσυνέλευσης

Τον Αύγουστο του 1909 ξέσπασε στην Αθήνα το στρατιωτικό κίνημα, γνωστό ως «Επανάσταση στο Γουδί». Ο Βενιζέλος κλήθηκε από την ηγεσία του κινήματος να αναλάβει την διακυβέρνηση. Ερχόμενος στην Αθήνα, γίνεται δεκτός με μεγάλο ενθουσιασμό από τον λαό και στις βουλευτικές εκλογές του 1910, γίνεται πρωθυπουργός, ηγούμενος του κόμματος των Φιλελευθέρων που ίδρυσε τότε.

Ως πρωθυπουργός, αναδιοργανώνει τον στρατό με αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο και την σύναψη της τετραετούς βαλκανικής συμμαχίας, κέρδισε τους απελευθερωτικούς πολέμους του 1912-13 εναντίον της Τουρκίας και της Βουλγαρίας, όπου απελευθερώνεται η Ήπειρος και ένα μεγάλο μέρος της Μακεδονίας. Το 1913 επέβαλε και τυπικά την αναγνώριση της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα.

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήρθε σε διάσταση με τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, για το αν θα έπρεπε να αναμιχθεί η χώρα μας στον πόλεμο ή να μείνει ουδέτερη και αφού παραιτήθηκε από πρωθυπουργός, συγκρότησε επαναστατική κυβέρνηση στην Θεσσαλονίκη, τον Σεπτέμβριο του 1916. Μετά την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου από τον θρόνο, έβαλε την χώρα μας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, πετυχαίνοντας με τις συνθήκες του Νεϊγύ (1919) και των Σεβρών (1920) να δημιουργήσει την μεγάλη Ελλάδα των πέντε θαλασσών, με την επέκταση των συνόρων της ως την Τσατάλτσα και την Μικρασία.

Μετά την ήττα στις εκλογές του ’20, αναχωρεί για την Ευρώπη, από όπου γύρισε το ’23, για να ξαναφύγει πάλι το ’24 λόγω της εσωτερικής ανώμαλης κατάστασης.
Επιστρέφει το 1928 και μετά την νίκη του κόμματος των Φιλελευθέρων στις εκλογές τις 1ης Αυγούστου του ‘28, κυβέρνησε την Ελλάδα ως Πρωθυπουργός μέχρι το 1932.
Εργάστηκε για την ανασυγκρότηση της Ελλάδος, έκανε σύμφωνα φιλίας με την Ιταλία, Σερβία και έθεσε με τον Κεμάλ τις βάσεις της ελληνοτουρκικής φιλίας.

Τέλος το 1935 μετά την αποτυχία ενός κινήματος των οπαδών του κατά της κυβερνήσεως του Λαϊκού κόμματος, φεύγει στην Ιταλία και από κει στο Παρίσι, όπου μετά από έναν χρόνο, στις 18 Μαρτίου του 1936 πεθαίνει. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στην ιδιαίτερη πατρίδα του και θάφτηκαν στο Ακρωτήρι.