Διονύσιος Σολωμός

«Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,/Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,/Και μεσ’ στην σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους/Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος/Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα, /Χύνονται μεσ’ στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη, /Και παίρνουνε τον μόσχο της κι αφήνουν την δροσιά τους, /Κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,/Τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια…»

Στις 9 Φεβρουαρίου 1857 πέθανε ο εθνικός μας ποιητής

Έργα του: «Ξανθούλα», «Ο θάνατος της ορφανής», «Ευρυκόμη»,  «Η σκιά του Ομήρου», «Η φαρμακωμένη», «Εις Μοναχήν», «Ερωφίλη», «Ο Κρητικός», «Επίγραμμα των Ψαρών», «Τον Πορφύρα», «Εις Μάρκον Μπότσαρη». Με την υπόκρουση από τους κανονιοβολισμούς στο Μεσολόγγι, έχοντας κλείσει «στο ιερό βήμα της ψυχής του» την Ελλάδα οραματίζεται την Θεά με το τρομερό σπαθί και συνθέτει τον «Ύμνο εις την Ελευθερία», που μελοποιημένος από τον μουσουργό Ν. Μάντζαρο, γίνεται αργότερα ο εθνικός μας ύμνος και τέλος η μεγάλη του σύνθεση «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», ο ύμνος των αγωνιστών του Μεσολογγίου. Όσο κι αν έμεινε αποσπασματικό αποτελεί την πιο τέλεια ποιητική σύνθεση του, που ξαφνιάζει με την εξαίσια λάμψη του, το πυκνό του ύφος και τα  υψηλά του νοήματα.