Γιώργος Σεφέρης

«Λίγο ακόμα θα δούμε τις αμυγδαλιές να ανθίζουν

Λίγο ακόμα θα δούμε τα μάρμαρα να λάμπουν

Να λάμπουν στον ήλιο και η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…»

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 «έφυγε» ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, βραβευμένος το 1963 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Ο Γιώργος Σεφεριάδης όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ασχολήθηκε με τα γράμματα με πρώτη εμφάνιση το 1931 με το ποιητικό έργο του «Στροφή»,  καθιερώνοντας την Νέα Ποιητική Σχολή. Η ποίηση του λιτή, ήρεμη, συμβολική, επική, αλλά ταυτόχρονα και δυνατή, αντλεί τα θέματα από την αρχαία ελληνική μυθολογία και ιστορία, αναδεικνύοντας την αγωνία αλλά και την ένδοξη πορεία του ελληνισμού ανά τους αιώνες. Έγραψε ακόμα κριτικές μελάτες, δοκίμια, μεταφράσεις. Ενδεικτική Βιβλιογραφία: «Στέρνα», «Μυθιστόρημα», «Τετράδιο γυμνασμάτων», «Ημερολόγιο καταστρώματος Α», «Ημερολόγιο καταστρώματος Β», «Ημερολόγιο καταστρώματος Γ», «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη», «Εκλογή από τις δοκιμές» κ ά. Στίχοι του μελοποιήθηκαν: «Πες το με ένα γιουκαλίλι», «Ο τόπος είναι κλειστός», «Ο Στρατής ο θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους», «Σαντορίνη», «Είναι παλιό το λιμάνι», «Επιφάνεια Αβέρωφ» κ ά  Μετά τον θάνατό του εκδόθηκαν το προσωπικό του ημερολόγιό με τον τίτλο «Μέρες…» και το πολιτικό του ημερολόγιο, με τον τίτλο «Πολιτικό».

Αποφθέγματα και Αποσπάσματα

- Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις, πονεί.

- Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

- Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει.

- Δεν είναι μεγάλο πράγμα ν' ανεβείς μα είναι πολύ δύσκολο ν' αλλάξεις.

- Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.

.-Λυπούμαι που άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι ανάμεσα από τα δάχτυλα μου /χωρίς να πιω μια στάλα.

- Κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου στις οχτώ γωνιές των ανέμων γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες του ανθρώπου.