Οίνος ευφραίνει καρδίαν ...

Την «πάλαι» ποτέ παλιά εποχή συνηθιζόταν του Αγίου Δημητρίου, να ανοίγουν τα βαρέλια με το κρασί. Εμείς θα ανοίξουμε το βαρελάκι της μνήμης του κρασιού, για να πιούμε νοερά ακόμα ένα ποτηράκι…

Η καταγωγή του αμπελιού ως φυτού φαίνεται να είναι πολύ παλιά, σχεδόν από κτήσεως κόσμου ή τουλάχιστον μετά τον κατακλυσμό καθώς αναφέρεται στο Βιβλίο της Γένεσης «Και ήρξατο Νώε άνθρωπος γεωργός γης και εφύτευσεν αμπελώνες...». Ο Καύκασος, η Μεσοποταμία και η Αρχαία Αίγυπτος μάλλον πρέπει να θεωρηθούν οι κοιτίδες της αμπελουργίας, χωρίς όμως να εντοπίζεται χρονολογικά η στιγμή παραγωγής και κατανάλωσης του κρασιού. Όμως και οι  Κινέζοι και οι  Ινδοί γνώριζαν το κρασί. Οι αρχαίοι Έλληνες, εκτός από το σταφύλι που έτρωγαν σαν φρούτο, όπως αποδεικνύεται από εικαστικές απεικονίσεις, τιμούσαν δεόντως και το κρασάκι, καθότι είχε ακόμα και το θεό του τον Διόνυσο ή Βάκχο, που  με την ακολουθία του συμμετείχε  συχνά πυκνά σε  γιορτές-κρασοκατανύξεις. Ο Όμηρος αναφέρει πολλών ειδών κρασιά, από το νέκταρ των θεών μέχρι το κρασί που  ο Οδυσσέας μέθυσε τον Κύκλωπα Πολύφημο.  Γεγονός που μάλλον αποδεικνύει ότι οι Έλληνες πρέπει να ήταν και οι πρώτοι αμπελοκαλλιεργητές στην Ευρώπη και να μετέδωσαν την τέχνη της αμπελουργίας και της οινοποίησης και στους άλλους λαούς. Το κρασί όμως είναι συνδεδεμένο και με τα μυστήρια της χριστιανοσύνης, ο οίνος  της Θείας Κοινωνίας, γίνεται το αίμα του Χριστού, «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή» αναφέρεται στα Ευαγγέλια,  στο πρώτο θαύμα, στον γάμο στην Κανά ο Ιησούς μετέτρεψε το νερό σε κρασί, ενώ τέλος μοτίβο σε πολλά τέμπλα εκκλησιών αποτελεί η άμπελος και το σταφύλι.