Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Στις 31 Ιανουαρίου 1940 πέθανε ο ποιητής, πεζογράφος και τεχνοκρίτης

Γεννήθηκε το 1877 στο Καρπενήσι. Το 1890 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή, που σύντομα την εγκατέλειψε για να σπουδάσει ζωγραφική. Δεν εργάστηκε σαν ζωγράφος, όμως οι γνώσεις του πάνω σε θέματα εικαστικών τεχνών του έδωσαν την ευκαιρία να γράψει αξιόλογες κριτικές τέχνης και η γνώμη του να εισακούεται σε θέματα ζωγραφικής.

Παράλληλα εργάζεται σαν δημοσιογράφος στις εφημερίδες «Ακρόπολις», «Σκριπ» και «Εμπρός», που τον έστειλε ανταποκριτή στο Παρίσι για 3 χρόνια. Ανταποκρίσεις του τα γνωστά «Παρισινά Γράμματα».

Όταν γύρισε στην Ελλάδα, διορίστηκε νομάρχης και υπηρέτησε στην Ζάκυνθο, τις Κυκλάδες και την Καλαμάτα. Το 1918 διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, που την εμπλούτισε με πολλούς πίνακες Ελλήνων ζωγράφων. Το 1923 του απονεμήθηκε το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και το 1938 εκλέχθηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Σημαντικό και το λογοτεχνικό έργο του έργο, με πολύπλευρη έκφραση, ποιητική, πεζογραφική, τεχνοκριτική, παιδαγωγική και γλωσσική. Τόσο στην ποίση όσο και στον πεζό λόγο έχει ένα δικό του προσωπικό στυλ, που αποπνέει λυρισμό, κομψότητα και ευαισθησία.

Τα ποιήματά του, «Πολεμικά τραγούδια», «Χελιδόνια», «Θεία δώρα», «Ο παπαγάλος» κ ά μερικά από τα οποία μελοποιήθηκαν, όπως ο «Γεροβοσκός», «Ο πεύκος», «Η Μαριγώ» αποτελούν υποδείγματα ομορφιάς και ύμνων στην φύση.

Παράλληλα με την ποίηση γράφει και διηγήματα, που εμπεριέχονται σε τρεις τόμους: «Διηγήματα», «Βυζαντινός όρθρος» και «Θυσία», πεζά: «Πεζοί ρυθμοί», Έγραψε επίσης ταξιδιωτικές εντυπώσεις «Το Άγιο Όρος», κι ένα θεατρικό έργο «Ο όρκος του πεθαμένου».

Εξέχουσα θέση στο έργο του κατέχει το αναγνωστικό του με τίτλο «Τα ψηλά βουνά», που αποτελεί υπόδειγμα γλωσσικής ομορφιάς και λυρισμού, στον τομέα του σχολικού βιβλίου.