Βίκυ Μοσχολιού

«Πέρα από την θάλασσα» και μέσα στις καρδιές μας

...Του ήλιου σβήστηκε το φως
χάθηκε το φεγγάρι...

Πάνε πέντε χρόνια που έφυγε από κοντά μας, η μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια Βίκυ Μοσχολιού, σε ηλικία μόλις 62 χρόνων. Πέντε χρόνια ορφάνιας για το ελληνικό τραγούδι, που σημάδεψε με την φωνή της τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Γεννήθηκε στο Μεταξουργείο στις 17 Μαΐου του 1943, σε μια φτωχική αυλή. Μετά το Δημοτικό και αφού περάσει για δυο χρόνια από μια Εμπορική Σχολή θα γίνει κορδελιάστρα. Ένας θείος της θα την πάει στα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη, όπου θα της προτείνουν να εμφανιστεί στο «Διάνα». Ο πατέρας της όμως θα αντιδράσει. Θα της το επιτρέψει μερικά χρόνια αργότερα, το Πάσχα του 1962, αφού πρώτα θα του υποσχεθεί ότι δεν θα μάθει να καπνίζει και να χαρτοπαίζει.
Και έτσι θα κάνει τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι, σε ηλικία μόλις 19 χρονών, στην «Τριάνα του Χειλά» στο πλευρό του Γρηγ. Μπιθικότση και της Δούκισσας.

Το άστρο της αρχίζει να ανατέλλει, πρώτα στα κέντρα, καθώς το καλοκαίρι του ‘62 εμφανίζεται στις Τζιτζιφιές, στο πλευρό του Καζαντζίδη και του Ζαμπέτα και δυο χρόνια αργότερα και δισκογραφικά, με το τραγούδι «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου, από την ταινία «Λόλα», σε δίσκο 45 στροφών.

Από το ’64 έως το ’68, θα δουλέψει με τον Ζαμπέτα σε νυχτερινά μαγαζιά, γνωρίζοντας μαζί του πολύ μεγάλη αποδοχή από το κοινό. Τα περισσότερα από τα τραγούδια της συνεργασίας τους θα «περάσουν» και στην μεγάλη οθόνη, ενώ παράλληλα συνεχίζει να λέει τραγούδια του Ξαρχάκου και του Καλδάρα. «Ξημερώματα», «Γιατί με πρόδωσες», «Πάρε τον δρόμο τον παλιό», «Δειλινά» κ ά.
...Λευτέρη, Λευτέρη, Λευτέρη
σ’ έχω σταμπάρει στο παλιό μου το τεφτέρι…
Ακολουθούν οι εμφανίσεις της στα «Δειλινά» με τον Σταμ. Κόκοτα, τον Γρηγ. Μπιθικότση και τον Γιάννη Καλατζή, στην «Νεράιδα» με τον πρωτοεμφανιζόμενο Γιάννη Πάριο και στο «Can -Can» με τον Στράτο Διονυσίου.
Το ’66 θα συνεργαστεί με τον Μίκη Θεοδωράκη στον κύκλο τραγουδιών «Έξι φεγγάρια της θάλασσας», που θα κυκλοφορήσει τελικά μετά την πτώση της χούντας, με τίτλο «Θαλασσινά Φεγγάρια».
Κι είπαμε μαζί το σ’ αγαπώ
πιάσε κόκκινο,
για να μην μαλώνουμε τα δυο
πιάσε κόκκινο.

Ο έρωτας από το ’63 και ο γάμος τους, την Πρωτομαγιά του ‘67, με τον Μίμη Δομάζο θα αφήσουν εποχή, καθώς θα αποτελέσουν ένα από τα πιο λαμπερά και αγαπημένα ζευγάρια της δεκαετίας του ’60. Από το γάμο της απέκτησε δυο κόρες την Ράνια και τη Ευαγγελία, που θα την κάνουν γιαγιά, σε σχετικά μικρή ηλικία, χαρίζοντας της τρία εγγόνια, τα οποία υπεραγαπά.

Από τον πρώτο της μεγάλο δίσκο στην Ελλαδίσκ και μοναδικό με τον Ζαμπέτα τις «Περιπέτειες», το 1970, θα κάνει επιτυχία τον «Αλήτη», αγαπημένο της τραγούδι, που θα φροντίζει πάντα να το συμπεριλαμβάνει σε κάθε εμφάνισή της.
...Αλήτη, δίχως αγάπη,
δίχως μάνα και δίχως σπίτι
αλήτη, φτωχό σπουργίτι...

Την περίοδο ’72-74 και παρά την επιτυχία που γνωρίζει, παίρνει το μεγάλο ρίσκο, εγκαταλείποντας τα μεγάλα μαγαζιά κατεβαίνει στην Πλάκα, πρώτα στο «Ζουμ» με τον Δήμο Μούτση και τον Αντώνη Καλογιάννη σε τραγούδια από τον «Συνοικισμό Α» και την επόμενη χρονιά, στον «Ζυγό», όπου εμφανίζεται ως το ’77. Η συνεργασία της με τον Γιάννη Μαρκόπουλο θα μας δώσει τα άλμπουμ «Θεσσαλικός Κύκλος» και «Μετανάστες» και με τον Σταύρο Ξαρχάκο το «Νυν και αεί».
...Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε,
καραβάκια στο ταξίδι, δε με παίρνετε, καλέ;
Δε με παί-, δε με παίρνετε καλέ;
Ίσα με το Γαλαξίδι, δε με παίρνετε καλέ;

Το 1974 επιστρέφοντας στην Columbia θα συμμετάσχει σε εννιά δισκογραφικές δουλειές, με τελευταία «Το λεύκωμα» του Γιώργου Χατζηνάσιου, το οποίο μοιράζεται ερμηνευτικά με την Δήμητρα Γαλάνη.
Ακολουθεί το 1977, στην Λύρα πλέον ο δίσκος «Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό», από όπου ξεχώρισαν τα «Άνθρωποι μονάχοι», «Ναύτης βγήκε στην στεριά», «Μαρκίζα», «Ώρα αναχωρήσεως» κ ά.

Επόμενος μεγάλος σταθμός, καθώς ξεκινάει η δεκαετία του ’80, τα «Αρχοντορεμπέτικα», που θα την φέρουν στην σκηνή του θεάτρου Πάρκ να τραγουδά το «Τραμ το τελευταίο» στην επιθεώρηση «Πιάσαμε το...Τρίτο».
Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ
μέτρο δεν έχει η αγάπη
είναι απ’ τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν τη φτάνει μάτι...

Την επόμενη χρονιά θα ακολουθήσει ένα ...ριζοσπαστικό βήμα, ο δίσκος «Σκουριασμένα χείλη», σε μουσική του πρωτοεμφανιζόμενου Σταμάτη Κραουνάκη, σε στίχους Κώστα Τριπολίτη και Λίνας Νικολακοπούλου. Με τον Κραουνάκη θα ξανασυναντηθεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στους δίσκους «Εφημερία» και «Καινούριο πράγμα».

Το καλοκαίρι του 1998, ο Δήμος Αθηναίων θα την τιμήσει με δυο συναυλίες στο Θέατρο του Λυκαβηττού, οι οποίες ηχογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν σε CD.
Παράλληλα ηχογραφεί εκ νέου, μεγάλο μέρος του ρεπερτορίου της στο στούντιο, με δίσκους «Τα τρένα που ‘φύγαν» και «Ανθολογία».

Ο τελευταίος της δίσκος «Βραδινό σινιάλο», είναι σειρά τραγουδιών που γράφτηκαν ειδικά για κείνη από τον Δημ. Παπαδημητρίου, Παντελή Θαλασσινό, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Γιάν. Μπαχ Σπυρόπουλο, Μιχάλη Κουμπιό, Μανόλη Λυδάκη και Δήμ. Γαλάνη και θα ηχογραφηθεί ενώ η άνιση μάχη με τον καρκίνο έχει αρχίσει.
Θαρραλέα ως το τέλος, δημοσιοποιεί το πρόβλημά της αντλώντας δύναμη από την αγάπη του κόσμου. Θα δώσει μάχη με τον καρκίνο για δυο χρόνια με θάρρος δύναμη και αξιοπρέπεια. Θα την νικήσει στις 11 το πρωί στις 16 Αυγούστου του 2005.

...Τα τρένα που φύγανε
αγάπες μας πήρανε…