Στέλιος Καζαντζίδης

«Υπάρχω
στη χαρά σου και στη λύπη
η μορφή μου δεν θα σου λείπει
κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ…»
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2001 «έφυγε», ο μεγάλος μας λαϊκός βάρδος. Η απουσία του γίνεται ολοένα και πιο αισθητή. Τα τραγούδια του όμως που ερμήνευσε μ’ αυτόν τον μοναδικό και απαράμιλλο τρόπο, έμειναν να μας συντροφεύουν πάντα, βάλσαμο και παρηγοριά στην ψυχή και στην καρδιά μας.

«Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά
Θεσσαλονίκη μου ποτέ δεν σ’ απαρνιέμαι
Είσαι η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι…»

Γεννήθηκε το 1931 και από μικρός αναγκάζεται να βγει στην βιοπάλη, ενώ ταυτόχρονα  παίζει και τραγουδάει σε ταβερνάκια με τους φίλους του τα Σαββατοκύριακα  Ο πρώτος δίσκος που ηχογραφεί τον Ιούλιο του ’52 είναι το «Για μπάνιο πάω» του Α. Καλδάρα, χωρίς όμως να γνωρίσει επιτυχία. Χάρη στις προσπάθειες και την επιμονή του Γ. Παπαϊωάννου που αναγνωρίζει το ταλέντο του ηχογραφεί τις θρυλικές «Βαλίτσες». Από κει και πέρα η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη «Βράδιασε μες το Γεντί Κουλέ», «Θλιμμένο δειλινό», «Πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαδιά», «Έξω απ’ άδικο», «Είδα κι έπαθα κυρά μου», «Άσπρο πουκάμισο» κ ά

«Εγώ γυμνός ξεκίνησα
εγώ πηγαίνω μόνος
σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος…»

Ο Καζαντζίδης θα γίνει η γέφυρα από το ρεμπέτικο στο λαϊκό, η φωνή του θα είναι ο ιδανικός εκφραστής του καημού, του πόνου, της φτώχιας, του έρωτα, αλλά και της ελπίδας και των ονείρων ενός ολόκληρου λαού. Ποτέ κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν ταυτίστηκε σε τέτοιο βαθμό με τα προβλήματα και τις ανάγκες των απλών ανθρώπων.
Συνεργάζεται με την Κ Γκρέϋ «Απόψε φίλα με», «Έξω ντέρτια και καημοί» και αργότερα με την Μαρινέλα, η οποία υπήρξε και σύζυγός του «Νίτσα Ελενίτσα», «Η πρώτη αγάπη σου είμαι εγώ», «Το τελευταίο βράδυ μου», «Μαντουμπάλα», «Είσαι η ζωή μου» κ ά.

«…Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
κι όταν γίνει γόπα, κέρασμα στον Χάρο,
όταν έρθει η ώρα και τονε τρατάρω.
Ανεπανάληπτο τραγούδι του Άκη Πάνου, το 1973.

Οι επιτυχίες του συνεχίζονται  «Όση γλύκα έχουνε τα χείλη σου», «Το δικό μου πάπλωμα», «Πάρε τ’ αχνάρια μου», «Στην καλύβα την δική μου», «Βράχο-βράχο τον καημό μου», «Ας παν’ στην ευχή τα παλιά», «Ο γυάλινος κόσμος», «Πάψε να ρωτάς», «Γυρίζω απ’ την νύχτα». Εκείνη την εποχή στα κέντρα, έχει αρχίσει το σπάσιμο των πιάτων, κάτι που τον ενοχλεί και έτσι μετά από ένα επεισόδιο, το ’65 σταματάει τις ζωντανές εμφανίσεις συνεχίζοντας όμως στην δισκογραφία.

«Το τελευταίο βράδυ μου,
απόψε το περνάω,
κι όσοι με πίκραναν πολύ,
τώρα που φεύγω απ’ τη ζωή
όλους τους συχωράω…»

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, δεν έχει μόνο φίλους, αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Η κόντρα του με τις δισκογραφικές εταιρείες, χρονολογείται από τα μέσα της δεκαετίας του ’50.  Έτσι το 1975 αποσύρεται από την νυχτερινή ζωή αλλά και από την δισκογραφία και επανέρχεται δυναμικά το 1987 με τον δίσκο «Στο δρόμο της Επιστροφής», όπου συνεργάζεται  με τον Τ. Σούκα, Θ. Πολυκανδριώτη,  Χρ. Νικολόπουλο, με τον οποίο θα έχει και δικαστική διένεξη για την πατρότητα κάποιων τραγουδιών. Τελευταίες  δισκογραφικές του δουλειές «Έρχονται χρόνια δύσκολα», «Ποντιακά» κ ά.

Πηγή: http://hariskontos.blogspot.gr/ Συντάκτης: Χάρης Κόντος