Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας

Ο Δημήτρης Γκόγκος καταγόταν από τον Πόρο, γεννήθηκε το 1903 στο Χατζηκυριάκειο, στον Πειραιά. Τελειώνει το δημοτικό και το τετρατάξιο τότε γυμνάσιο και συνεχίζει και παίρνει το πτυχίο του ηλεκτρολόγου, επάγγελμα που δεν άσκησε ποτέ, καθώς στράφηκε στην μουσική, παρά την έντονη αντίρρηση του πατέρα του. Στην αρχή παίζει μαντολίνο, κιθάρα και μετά μπουζούκι και μπαγλαμά. Το 1925 διασκευάζει την ιταλική οπερέτα «Μπαγιαντέρα» του Έρχ Κάλμαν για λαϊκή ορχήστρα με μπουζούκι, από όπου παίρνει και το παρατσούκλι Μπαγιαντέρας. Πέντε χρόνια αργότερα τον βρίσκουμε να εμφανίζεται στα Πειραιώτικα στέκια στην αρχή με τον Στέλιο Κερομύτη και μετά με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμζή και τον Γιώργο Μπάτη. Την ίδια εποχή βγάζει και τους πρώτους του δίσκους γραμμοφώνου στην Κολούμπια, «Η καπνουλού» εμπνευσμένο από την μετέπειτα γυναίκα του Δέσποινα, που δουλεύει στα καπνά του Παπαστράτου και «Πάντα με γλυκό χασίσι», που θα γνωρίσουν μεγάλη επιτυχία. Λίγο πριν τον πόλεμο συνεργαζόμενος με τον νεαρό τότε Μανώλη Χιώτη που παίζει τρίχορδο μπουζούκι και με τους εξαιρετικούς ερμηνευτές, Στράτο Παγιουμζή και Στελλάκη Περπινιάδη, θα περάσει σε λαϊκά ερωτικά τραγούδια, κορωνίδα των οποίων είναι «Το Χατζηκυριάκειο». «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «Μ’ έχεις μαγεμένο», «Όμορφη Σμυρνιά», «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη», «Μάτια γλυκά και γαλανά», «Η μικρή από το Πασαλιμάνι», «Με ξέχασες», «Ήτανε άνοιξης» κ ά. Τον Απρίλη του ’41 και ενώ εμφανίζεται στο κέντρο διασκέδασης «Πειραιεύς» στο Μαρούσι, εκεί απάνω στο πάλκο την ώρα που τραγουδάει, χάνει το φως του, καθώς υποφέρει από γλαύκωμα Και ενώ όλοι απομακρύνονται νομίζοντας ότι δεν θα μπορεί να ξαναγράψει, δημιουργεί τις μεγάλες του επιτυχίες που τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα. «Έχω απόψε τρελό μεράκι», «Η κοτούλα», «Κάποια μικρή καμωματού», «Κι αν χωρίσαμε δεν φταίω», «Κάτι θα ήπιε κι ο θεός», «Κουράστηκα στην ξενιτιά», «Η ψαροπούλα», «Αλάνι με φωνάζουν», «Το μαναβάκι», «Θα κλέψω μια μελαχρινή» «Μια τράτα Κουλουριώτικη», «Ξεβεργιώτισσα», «Έλα να μπερμπαντέψεις» κ ά.

Αξίζει να σταθούμε ακόμα στα τραγούδια που έγραψε εκείνη την εποχή, για την Εθνική αντίσταση . «Στης Πίνδου τα ψηλά βουνά» (Ψηλά βουνά κι απάτητα), «Σου στέλνω χαιρετίσματα», «Χαίρε ώ χαίρε λευθεριά», «Χαράματα λυπητερά» κ ά.

Τον Οκτώβριο του 1985, θα πάθει εγκεφαλικό και θα νοσηλευτεί στο νοσοκομείο. Και ενώ ξεπερνά το εγκεφαλικό, η υγεία του επιδεινώνεται με λοίμωξη του αναπνευστικού και τελικά αφήνει την τελευταία του πνοή στις 18 Νοεμβρίου 1985.