Δεκαέξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τότε που έφυγε, η μεγάλη μας ρεμπέτισσα, Μια από τις μεγαλύτερες μορφές του ρεμπέτικου, του λαϊκού, αλλά και του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού.
Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς,
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς.
Γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1921 στο χωριό Χάλια της Χαλκίδας και ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Ο παππούς της που είχε και το όνομά του ήταν παπάς. Και έτσι από μικρή θα τον ακολουθεί στο ψαλτήρι. Αποφασίσει να γίνει τραγουδίστρια, επηρεασμένη από την Σοφία Βέμπο που έβλεπε στον κινηματογράφο και έτσι κατεβαίνει στην Αθήνα στα 17 της χρόνια. Κάνει έναν γάμο, που κράτησε μόλις έξι μήνες, καθώς έριξε βιτριόλι στον σύζυγό της μετά από έναν τους καυγά. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ για ένα εξάμηνο, απελευθερώνεται μετά την μείωση της ποινής της στο Εφετείο και επιστρέψει στην Χαλκίδα. Οι καθημερινοί καυγάδες με την οικογένειά της, την αναγκάσουν να επιστρέψει και πάλι στην Αθήνα. Οι δυσκολίες όμως και εδώ είναι περισσότερες καθώς βρίσκεται στην δίνη του πολέμου και της κατοχής. Συμμετέχει ενεργά στο αντάρτικο και πλέον μετά την απελευθέρωση, αρχίσει να τραγουδάει στις ταβέρνες με μια κιθάρα για να μπορέσει να επιβιώσει. Εκεί την ανακαλύπτει ο Βασίλης Τσιτσάνης και της εμπιστεύεται τα τραγούδια του. Από τις πρώτες κιόλας ηχογραφήσεις, «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Όταν πίνεις στην ταβέρνα», «Σαν απόκληρος γυρίζω», «Απόψε κάνεις μπαμ», «Τα καβουράκια» καθιερώνεται ως λαϊκή τραγουδίστρια. και συνεργάζεται με τους συνθέτες της εποχής, Γ. Παπαϊωάννου, Γ. Μητσάκη, Μ. Χιώτη, Α. Χατζηχρήστο, Α. Καλδάρα. Σημαντική είναι και η προσφορά της στο έντεχνο τραγούδι με συνεργασίες όπως Διον, Σαββόπουλο «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια», «Βαρύ Ζεμπέκικο», Μιχ. Μπουρμπούλη «Λαϊκά προάστια», Δ. Μούτση «Μην κλαις», Δ. Λάγιο «Μην κλαις».
Κάνει τις τελευταίες της ηχογραφήσεις και εμφανίσεις στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τον Μάρτιο του ’93 αντιμετωπίζει και τα πρώτα προβλήματα με την υγεία της. Διαπιστώνεται καρκίνος στον φάρυγγα, υποβάλλεται σε τραχειοτομή και χάνει την φωνή της. Φανατική τζογαδόρος, αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και αναγκάζεται να πουλάει κασέτες με τα τραγούδια της για να επιβιώσει. Το Υπουργείο Πολιτισμού της εγκρίνει τιμητική σύνταξη και της παραχωρείται δωμάτιο στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου περνά τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής της. Φεύγει το πρωί της 27ης Αυγούστου του 1997, μόνη, πικραμένη και ξεχασμένη από όλους. Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη, από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς,
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς.
Γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1921 στο χωριό Χάλια της Χαλκίδας και ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Ο παππούς της που είχε και το όνομά του ήταν παπάς. Και έτσι από μικρή θα τον ακολουθεί στο ψαλτήρι. Αποφασίσει να γίνει τραγουδίστρια, επηρεασμένη από την Σοφία Βέμπο που έβλεπε στον κινηματογράφο και έτσι κατεβαίνει στην Αθήνα στα 17 της χρόνια. Κάνει έναν γάμο, που κράτησε μόλις έξι μήνες, καθώς έριξε βιτριόλι στον σύζυγό της μετά από έναν τους καυγά. Κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ για ένα εξάμηνο, απελευθερώνεται μετά την μείωση της ποινής της στο Εφετείο και επιστρέψει στην Χαλκίδα. Οι καθημερινοί καυγάδες με την οικογένειά της, την αναγκάσουν να επιστρέψει και πάλι στην Αθήνα. Οι δυσκολίες όμως και εδώ είναι περισσότερες καθώς βρίσκεται στην δίνη του πολέμου και της κατοχής. Συμμετέχει ενεργά στο αντάρτικο και πλέον μετά την απελευθέρωση, αρχίσει να τραγουδάει στις ταβέρνες με μια κιθάρα για να μπορέσει να επιβιώσει. Εκεί την ανακαλύπτει ο Βασίλης Τσιτσάνης και της εμπιστεύεται τα τραγούδια του. Από τις πρώτες κιόλας ηχογραφήσεις, «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Όταν πίνεις στην ταβέρνα», «Σαν απόκληρος γυρίζω», «Απόψε κάνεις μπαμ», «Τα καβουράκια» καθιερώνεται ως λαϊκή τραγουδίστρια. και συνεργάζεται με τους συνθέτες της εποχής, Γ. Παπαϊωάννου, Γ. Μητσάκη, Μ. Χιώτη, Α. Χατζηχρήστο, Α. Καλδάρα. Σημαντική είναι και η προσφορά της στο έντεχνο τραγούδι με συνεργασίες όπως Διον, Σαββόπουλο «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια», «Βαρύ Ζεμπέκικο», Μιχ. Μπουρμπούλη «Λαϊκά προάστια», Δ. Μούτση «Μην κλαις», Δ. Λάγιο «Μην κλαις».
Κάνει τις τελευταίες της ηχογραφήσεις και εμφανίσεις στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τον Μάρτιο του ’93 αντιμετωπίζει και τα πρώτα προβλήματα με την υγεία της. Διαπιστώνεται καρκίνος στον φάρυγγα, υποβάλλεται σε τραχειοτομή και χάνει την φωνή της. Φανατική τζογαδόρος, αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και αναγκάζεται να πουλάει κασέτες με τα τραγούδια της για να επιβιώσει. Το Υπουργείο Πολιτισμού της εγκρίνει τιμητική σύνταξη και της παραχωρείται δωμάτιο στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όπου περνά τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής της. Φεύγει το πρωί της 27ης Αυγούστου του 1997, μόνη, πικραμένη και ξεχασμένη από όλους. Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη, από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Η Σωτηρία πηγαίνει με αεροπλάνα και βαπόρια στους φίλους της τους παλιούς, ρίχνοντας ένα ζεμπέκικο και τραγουδώντας με την τρομερή της την λαλιά, που θα ακούγεται για πάντα στις καρδιές μας.
Πηγή: Kleiditousol.blogspot.com Συντάκτης: Χάρης Κόντος
Εικονογράφηση πορτρέτου: Χάρης Κόντος Πηγή: Kleiditousol.blogspot.com Συντάκτης: Χάρης Κόντος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου