Οι Έλληνες δεν πολέμησαν μόνο με τα όπλα, πολέμησαν και με τα τραγούδια.
Η κήρυξη του πολέμου, δεν βρήκε απροετοίμαστους τους Έλληνες, καθώς οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο μετέδιδαν ειδήσεις από τον κόσμο. Μετά την έντονη αναστάτωση των πρώτων ημερών, ο ενθουσιασμός και οι πατριωτικές εκδηλώσεις, έδωσαν θέση στην αγωνία για την επιστράτευση αλλά και τις αλλαγές στον τρόπο της από δω και πέρα ζωή τους, συσκότιση, έλλειψη αγαθών, καυσίμων κλπ.
Το μεγαλύτερο βάρος για την ηθική και ψυχολογική υποστήριξη των ανθρώπων που έμειναν στα μετόπισθεν και αγωνιούσαν για την έκβαση του πολέμου, αλλά και την τύχη των ανθρώπων τους που πολεμούσαν στα βουνά ανέλαβαν οι άνθρωποι του θεάτρου και του τραγουδιού. Διασκεδάζοντας την σοβαρότητα της κατάστασης οι στιχουργοί και οι επιθεωρησιογράφοι της εποχής, βγάζουν αμέσως σε τραγούδια, τις πρώτες σατυρικές παρωδίες, κυρίως πάνω σε γνωστές επιτυχίες του ελαφρού-ευρωπαϊκού τραγουδιού της εποχής εκείνης.
Όλα τα θέατρα της Αθήνας το ένα μετά το άλλο ανεβάζουν πολεμικές σάτιρες.
Στο θέατρο Μουντιάλ, σε στίχους του Γ. Θίσβιου και βασισμένο στο τραγούδι του Θεόφ. Σακελλαρίδη « Πλένει η Βάσω τα προικιά της», η Σοφία Βέμπο τραγουδά:
«Αχ βάζει ο Ντούτσε την στολή του / και την σκούφια την ψηλή του / μ’ όλα τα φτερά / και μια νύχτα με φεγγάρι / την Ελλάδα πάει να πάρει / βρε, τον φουκαρά!».
«Παιδιά της Ελλάδος παιδιά/ που σκληρά πολεμάτε/ πάνω στα βουνά/ Παιδιά στην γλυκιά Παναγιά/ προσευχόμαστε όλες/ να έρθετε ξανά...».
Αξίζει να αναφέρουμε την ιστορία που γράφτηκαν «Τα παιδιά της Ελλάδος παιδιά».
Ο Μ. Τραϊφόρος έχει γράψει για την επιθεώρηση «Πολεμική Αθήνα» ένα πατριωτικό τραγουδάκι για την Ρένα Βλαχοπούλου, που αρέσει στην Βέμπο. Ζητάει λοιπόν από τον μετέπειτα μνηστήρα της, να γράψει και για εκείνη ένα, πάνω στην μουσική της
«Ζεχρά, πίστεψέ με Ζεχρά» του συνθέτη Μιχ. Σογιούλ. Ο Τραϊφόρος της γράφει «Τα παιδιά..» και τελειώνει το ρεφρέν με τους στίχους: «Κι αν δεν βγείτε νικητές να μην έρθετε ποτέ», που η Σοφία Βέμπο τους βρίσκει πολύ σκληρούς, αλλάζοντας τους σε: «Με της νίκης τα κλαδιά σας προσμένουμε παιδιά».
Η φωνή της γεμάτη παλμό, μετατρέπεται σε πολεμικό σάλπισμα για την νίκη, εμψυχώνοντας και τονώνοντας το ηθικό του ελληνικού λαού. Η τραγουδίστρια της νίκης πολεμάει και εξευτελίζει τον εχθρό μέσα από τα τραγούδια της. Ένα άλλο τραγούδι, χαρακτηριστικό της αυτοπεποίθησης που είχαν προκαλέσει οι πρώτες νίκες του Ελληνικού Στρατού στην Αλβανία, είναι αυτό που έγραψε ο φαντάρος τότε Γιώργος Οικονομίδης, τραγουδισμένο από την Ρένα Βλαχοπούλου στην πολεμική επιθεώρηση «Μπέλλα Γκρέτσια». Εμείς σήμερα το γνωρίζουμε με την φωνή της Σοφίας Βέμπο. «Με το χαμόγελο στα χείλη/ πάνε οι φαντάροι μας μπροστά/ και γίνανε οι Ιταλοί ρεζίλι/ γιατί η καρδιά τους δεν βαστά...»
Ένα ταγκό του πολέμου, είναι το επόμενο τραγούδι του Μιχ. Σογιούλ, σε στίχους του Κώστα Κοφινιώτη, τραγουδισμένο πάλι από την Σοφία Βέμπο.
«Ούτε ‘να δάκρυ απ’ τα μάτια ας μην κυλήσει/ στου χωρισμού μας το πικρό φιλί/ πρέπει ο καθένας μας τώρα να πολεμήσει/ αφού η γλυκιά πατρίδα το καλεί»
Τραγούδια για το έπος του ‘40 έγραψαν και οι λαϊκοί δημιουργοί και μάλιστα σε ρυθμό ζεμπέκικο, όπως οι Μ. Μάτσας- Σ. Περιστέρης «Το όνειρο του Μπενίτο», Μπαγιαντέρας, «Ψηλά στις Πίνδου τα βουνά», Μάρκος Βαμβακάρης «Γεια σας φανταράκια μας», Παναγιώτης Τούντας «Δεν με φοβίζει ο πόλεμος», ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης «Με θάρρος αγωνίζομαι», Γενίτσαρης, Περπινιάδης, Παπαϊωάννου κά
«Σου στέλνω χαιρετίσματα απ’ τα βουνά μανούλα/
Στο καραούλι βρίσκομαι στην πιο ψηλή ραχούλα/
Ψηλά βουνά κι απάτητα, μανούλα μου περνούμε/
Νεμέρσκα, Πίνδο, Μόροβα και πάντοτε νικούμε».
Θα τελειώσω με τα λόγια που είχε πει η Σοφία Βέμπο, πολλά χρόνια αργότερα το 1974, για τα τραγούδια εκείνης της εποχής:
«Τα πολεμικά μου τραγούδια, δεν είναι κοινά καθημερινά τραγούδια. Είναι κραυγές λευτεριάς, σπίθες υπερηφάνειας. Δεν τραγουδώ εγώ σ’ αυτά, τραγουδάει η ψυχή της πατρίδας, η ψυχή της ράτσας, η ψυχή του αδούλωτου λαού μας. Είναι τραγούδια που η δόξα τους έχει βάλει μουσική σε στίχους, που τους έχει γράψει η λεβεντιά η Ελληνική. Με τα τραγούδια μου αυτά, θαρρώ πως αφήνω στις καινούριες γενιές μια κληρονομιά Ελληνικού θάρρους, Ελληνικής λεβεντιάς και Ελληνικής ...αποκοτιάς».
Χάρης Κόντος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου