Άγγελος Σικελιανός

Στις 19 Ιουνίου του 1951 πέθανε στα 67 του χρόνια ο μεγάλος μας λυρικός ποιητής

Γεννήθηκε το 1884 στην Λευκάδα, με καταγωγή από πλούσια και αρχοντική οικογένεια. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές γράφτηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, την οποία εγκαταλείπει για να αφοσιωθεί ολόψυχα στην ποιητική δημιουργία.

Σε ηλικία μόλις 23 ετών, έγραψε την πρώτη του ποιητική συλλογή τον «Αλαφροΐσκιωτο» σ’ ένα ταξίδι του μέσα σε μια βδομάδα στην Λιβυκή έρημο. Το έργο αυτό είναι ένας ύμνος, προς την ελληνική φύση. Στην διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, στους οποίους πήρε μέρος, έγραψε ωραία πατριωτικά ποιήματα, που δημοσιεύθηκαν σ’ εφημερίδες και περιοδικά και στην συλλογή «Στίχοι».

Έγραψε ακόμα και δημοσίευσε από το 1915-18 σε τέσσερεις τόμους τον «Πρόλογο στην ζωή». Κατόπιν δημοσίευσε αποσπάσματα από το «Πάσχα των Ελλήνων», το «Δελφικό Λόγο» τους «Διθυράμβους του ρόδου», που εκδόθηκαν σε τρεις τόμους με τον τίτλο «Δελφικός Λόγος». Πιστεύοντας στην αδελφοσύνη μεταξύ των λαών, συνέλαβε το σχέδιο να αναστήσει την Δελφική Αμφικτιονία. Έτσι μαζί με την Αμερικανίδα σύζυγό του Εύα, το 1927 και το 1930, οργανώνουν με δικά τους έξοδα τις «Δελφικές Γιορτές», με παραστάσεις αρχαίων τραγωδιών, με αγώνες και με εκθέσεις έργων λαϊκής τέχνης, που προκάλεσαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον.

Στην περίοδο της κατοχής 1941-42 τάχθηκε ολόψυχα με την εθνική αντίσταση και η ποιητική του δημιουργία, τότε πήρε κοινωνικό περιεχόμενο. Έγραψε τις τραγωδίες «Ο θάνατος του Διγενή», «Ο Χριστός στην Ρώμη», «Ο Δαίδαλος στην Κρήτη», «Σίβυλλα» κ ά. Ακόμα έγραψε και κυκλοφόρησε κρυφά τα «Ακριτικά» που ήταν μια κραυγή πόνου του σκλαβωμένου ελληνισμού. Μερικοί στίχοι:

Σας κοιτάω με σφαλισμένα μάτια
και δε χορταίνω, να σας βλέπω
πολεμιστές αθάνατοι αδελφοί μου
ολοένα να χορεύεται τον κλέφτικο και το συρτό
πα στην καρδιά μου…

Όταν το 1943 το σκλαβωμένο γένος κήδεψε τον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά, ο Σικελιανός σήκωσε στην πλάτη το φέρετρο και το ποίημα που απήγγειλε στον επικήδειο αποτελεί αιώνιο πανεθνικό σάλπισμα λευτεριάς.

Ηχείστε οι σάλπιγγες!... Καμπάνες βροντερές,
δονείστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα!...
Βογκήξτε τύμπανα πολέμου!... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!..

Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα. Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο και ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιον κλει, τι κι αν το πει η δικιά μου γλώσσα…

Νίκος Κόντος
Φιλόλογος