Εδώ Πολυτεχνείο…

«Αυτή την στιγμή, Έλληνες, αυτή την στιγμή,
στην πόρτα μας σταμάτησε ένα τανκ!
Ο λοχαγός σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτησε!
Αυτή τη στιγμή, αδελφώνονται στους δρόμους
πολίτες και φαντάροι. Δεν θα μας χτυπήσουν!
…ένα άλλο χέρι σηκώθηκε και διέταξε ΠΥΡ...»
Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής


Πίσω από τα κάγκελα ελεύθεροι χιλιάδες
στο δρόμο περπατάει αργά η φοβέρα
πίσω από τα σίδερα ονειρεύονται μανάδες
παιδιά που έχουνε αλλάξει σε μια μέρα.

Μπροστά από τα κάγκελα οι σκλάβοι που φοβούνται
όπλα κρατάνε ο δρόμος τους ανήκει
πίσω από τα κάγκελα φωνές που δεν φοβούνται
και μοιάζουν θάλασσα που πλέει ένα καΐκι.

Πίσω από τα σίδερα τα μάτια της γενιάς τους
χαμογελάνε σ’ ένα φως που ξημερώνει
έξω στο δρόμο η ντροπή κι η παγωνιά τους
βήμα με βήμα την ελπίδα την σκοτώνει.
Κωστούλα Μητροπούλου


Μια μέρα σαν κι αυτή
μια γκρίζα μέρα και μουντή
μια αγκαλιά από παιδιά φώναζαν όλα δυνατά
ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η αγάπη κι ειρήνη από ψηλά, δυο ταξιδιάρικα πουλιά
πέταξαν πιο κάτω χαμηλά φώναξαν με τα παιδιά
ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ας γίνουμε κι εμείς παιδιά
Μια αγκαλιά από φιλιά με μια ψυχή
με μια φωνή για να φωνάξουμε μαζί
ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σου ‘στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιου σου,
ήτανε φωνές χιλιάδες του λαού σου.

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.

Και τα κορίτσια και τα’ αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»

Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες.
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.
Κωστούλα Μητροπούλου


Τι να ξεχάσω και πώς
ο τάφος τους είναι νωπός
με το δικό μου τρέχουνε σώμα
με το δικό μου ουρλιάζουνε στόμα…

…Ουρλιάζαν τα ασθενοφόρα
έπεσε φονικό στην χώρα
αίμα το αίμα τους γυρεύει τώρα…
Μανώλης Ρασούλης


Εκείνη τη βραδιά που μπήκαν στη σειρά
πιασμένα χέρι -χέρι τα παιδιά
δεν κράταγαν φωτιά ντουφέκια και σπαθιά
τραγούδια ‘λέγαν για την λευτεριά.

Εκείνη τη βραδιά πεθαίνουν τα παιδιά
φωνάζοντας θα ΄ρθει λευτεριά
Θα ‘ρθει κάποτε πια, δε θα φανεί ξανά
ποτέ σε τούτον τον τόπο η σκλαβιά.

Εκείνη την βραδιά πίσω απ’ τη σιδεριά
λαμποκοπάνε όπλα φονικά
τα βλέπουν τα παιδιά φωνάζουν δυνατά
ΜΕ ΣΦΑΙΡΕΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ