1990: Πέθανε ο ποιητής της «Ρωμιοσύνης» Γιάννης Ρίτσος

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκαλο
με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται απο ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου

Γεννήθηκε στην Μονεμβασιά, την Πρωτομαγιά του 1909. Έγραψε πολλές ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και μετέφρασε ξένους συγγραφείς. Από τα έργα του ξεχωρίζουν: «Τρακτέρ», «Οι Πυραμίδες», «Επιτάφιος», «Σονάτα του Σεληνόφωτος», «Το τραγούδι της αδελφής μου», «Ρωμιοσύνη», «Εαρινή συμφωνία», «Υδρία», «Δεκαοκτώ λαινοτράγουδα της πικρής πατρίδας», «Καπνισμένο τσουκάλι», «Πάροδος» κ ά. Έργα του μελοποιήθηκαν από τον Μ. Θεοδωράκη.

Αποφθέγματα

- Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει

- Να είμαστε έτοιμοι. Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα

- Μάθε ν' αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη

- Κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις το άλλο νόημά τους

- Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

- Κάποτε θ' ανταμώσουμε στους λόφους του ήλιου. Μην ξεχνάς. Περπάτα

- Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως

- Για να φτάσεις να πεις την αλήθεια, θα πρέπει -λέει- να μην περιμένεις πια τίποτα

- Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. Αυτά που τα 'χες και δεν τα 'δωσες κλάφτα 

- Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα. Μονάχος στην δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα

- Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου

=MsoNormal>