Στέλιος Καζαντζίδης

«Υπάρχω στη χαρά σου και στη λύπη
η μορφή μου δεν θα σου λείπει
κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ…»
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2001 «έφυγε» από κοντά μας ο μεγάλος λαϊκός βάρδος, ο αξέχαστος Στέλιος Καζαντζίδης. Η απουσία του γίνεται ολοένα και πιο αισθητή. Τα τραγούδια του όμως που ερμήνευσε μ’ αυτόν τον μοναδικό και απαράμιλλο τρόπο, έμειναν να μας συντροφεύουν πάντα, βάλσαμο και παρηγοριά στην ψυχή και στην καρδιά μας. Γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1931 στην Νέα Ιωνία από γονείς πρόσφυγες. Ορφανός από πατέρα αναγκάζεται από τα δεκαπέντε του να βγει στην βιοπάλη για να ζήσει την μητέρα του και τον μικρότερο αδελφό του. Ξεκίνησε παίζοντας και τραγουδώντας με τους φίλους του τα Σαββατοκύριακα σε ταβερνάκια της Νέας Ιωνίας. Ξεχωρίζει αμέσως για το μέταλλο της φωνής του. Ο πρώτος δίσκος που ηχογραφεί στην Columbia τον Ιούλιο του ’52 είναι «Για μπάνιο πάω» του Απόστολου Καλδάρα, χωρίς όμως να γνωρίσει επιτυχία. Χάρη στις προσπάθειες και την επιμονή του Γ. Παπαϊωάννου που αναγνωρίζει το ταλέντο του ηχογραφεί τις θρυλικές «Βαλίτσες». Από κει και πέρα η μια επιτυχία διαδέχεται την άλλη «Βράδιασε μες το Γεντί Κουλέ», «Θλιμμένο δειλινό», «Πέφτουν τα φύλλα απ’ τα κλαδιά», «Έξω απ’ άδικο», «Είδα κι έπαθα κυρά μου», «Άσπρο πουκάμισο» κά.
»Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα
εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά
Θεσσαλονίκη μου ποτέ δεν σ’ απαρνιέμαι
Είσαι η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι…»
Ο Καζαντζίδης έγινε η γέφυρα από το ρεμπέτικο στο λαϊκό, η φωνή του θα είναι ο ιδανικός εκφραστής του καημού, του πόνου, της φτώχιας, του έρωτα, αλλά και της ελπίδας και των ονείρων ενός ολόκληρου λαού. Ποτέ κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν ταυτίστηκε σε τέτοιο βαθμό με τα προβλήματα και τις ανάγκες των απλών ανθρώπων.
Η συνεργασία του με την Καίτη Γκρέϋ το 1957, μας αφήνει το ανεπανάληπτο τραγούδι «Απόψε φίλα με», και το γλετζέδικο «Έξω ντέρτια και καημοί».
Αργότερα γνωρίζει στην Θεσσαλονίκη την Μαρινέλα, με την οποία παντρεύτηκαν το ’64 και χώρισαν 2 χρόνια αργότερα. Για μια οκταετία αποτέλεσαν το πιο περιζήτητο λαϊκό ντουέτο, κάνοντας θραύση την εποχή εκείνη, με τραγούδια όπως «Νίτσα Ελενίτσα», «Η πρώτη αγάπη σου είμαι εγώ» «Το τελευταίο βράδυ μου», «Μαντουμπάλα», «Είσαι η ζωή μου» κ ά.

«Εγώ γυμνός ξεκίνησα
εγώ πηγαίνω μόνος
σπίτι μου είναι ο δρόμος
και τραγούδι μου ο πόνος…»
Το 1963 φεύγει από την Columbia για την Μίνως, όπου οι επιτυχίες συνεχίζονται: «Όση γλύκα έχουνε τα χείλη σου», «Το δικό μου πάπλωμα», «Πάρε τ’ αχνάρια μου», «Στην καλύβα την δική μου», «Βράχο-βράχο τον καημό μου» του Μ. Θεοδωράκη, «Ας παν’ στην ευχή τα παλιά». Εκείνη την εποχή στα κέντρα, έχει αρχίσει το σπάσιμο των πιάτων, κάτι που τον ενοχλεί και έτσι μετά από ένα επεισόδιο, το ’65 στο «Φαληρικό» σταματάει τις ζωντανές εμφανίσεις. Συνεχίζει όμως στην δισκογραφία, «Ο γυάλινος κόσμος», «Πάψε να ρωτάς», «Γυρίζω απ’ την νύχτα».

«...Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
κι όταν γίνει γόπα, κέρασμα στον Χάρο,
όταν έρθει η ώρα και τονε τρατάρω…»
Το 1975 αποσύρεται από την νυχτερινή ζωή αλλά και από την δισκογραφία για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Το 1987 επανέρχεται με «Στο δρόμο της Επιστροφής».

«Το τελευταίο βράδυ μου,
απόψε το περνάω,
κι όσοι με πίκραναν πολύ,
τώρα που φεύγω απ’ τη ζωή
όλους τους συχωράω.
Όλα είναι ένα ψέμα,
μια ανάσα, μια πνοή,
σα λουλούδι, κάποιο χέρι
θα μας κόψει μιαν αυγή…»

Πηγή: Kleiditousol.blogspot.com Συντάκτης: Χάρης Κόντος