Η «φωνή» του Πολυτεχνείου μέσα από το τραγούδι και την ποίηση

«Αυτή την στιγμή, Έλληνες,

αυτή την στιγμή,

στην πόρτα μας σταμάτησε ένα τανκ!

Ο λοχαγός σήκωσε το χέρι και μας χαιρέτησε!

Αυτή τη στιγμή, αδελφώνονται στους δρόμους

πολίτες και φαντάροι. Δεν θα μας χτυπήσουν!

…ένα άλλο χέρι σηκώθηκε και διέταξε ΠΥΡ...»

Τι να ξεχάσω και πώς

ο τάφος τους είναι νωπός

με το δικό μου τρέχουνε σώμα

με το δικό μου ουρλιάζουνε στόμα…

Ουρλιάζαν τα ασθενοφόρα

έπεσε φονικό στην χώρα

αίμα το αίμα τους γυρεύει τώρα…

Μανώλης Ρασούλης

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»

Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,

δεν σου ‘στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιου σου,

ήτανε φωνές χιλιάδες του λαού σου.

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»

Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,

εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,

χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,

σε στόματα μανάδων η κατάρα.

Και τα κορίτσια και τα’ αγόρια που μιλούσαν,

τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,

δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,

κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»

Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,

δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,

λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες.

Πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.

Κωστούλα Μητροπούλου