Άγιος Ηλίας ή Αι-Λιας

Η ελληνική παράδοση τον θέλει ναυτικό, που όμως καθώς υπέφερε πολλά από την θάλασσα, αποφάσισε να την παρατήσει και να πάει να ζήσει μακριά. Πήρε ένα κουπί στον ώμο και καθώς προχωρούσε προς τα ορεινά, ρωτούσε: «Τι είναι αυτό;». «Κουπί» του απαντούσαν. Ώσπου έφτασε ψηλά σ’ ένα βουνό και όταν ρώτησε, του απάντησαν «ξύλο». Εκεί έμεινε, έκτισε ένα εκκλησάκι και πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Γι΄ αυτό οι εκκλησιές οι αφιερωμένες στον Αϊ-Λια είναι πάντα χτισμένες ψηλά στα βουνά. Ο Αϊ-Λιας όμως είναι συνδεδεμένος και με την αρχαιότητα, καθώς του προσδίδουν την ιδιότητα του αρματηλάτη των καιρικών φαινομένων. Η παρήχηση Ήλιος – Ηλίας, είναι η γέφυρα που τον συνδέει με την μυθολογία. Ο νεφεληγερέτης Δίας ήταν ταυτισμένος με την θεϊκή ιδιότητα του Ήλιου, που διεύθυνε και τα καιρικά φαινόμενα. Και κατά κάποιο τρόπο ο Αϊ-Λιας αντικαθιστώντας στην χριστιανική εποχή τον Ήλιο παίρνει και την ιδιότητά του. Όπως ήταν στην κορυφή των βουνών τα ιερά του Ήλιου, έτσι και οι εκκλησιές του Αϊ-Λια. Ακόμα ο Δίας-Ήλιος γιορταζόταν περίπου την ίδια εποχή, στα μέσα Ιουλίου, ενώ τέλος ο λαός μας πιστεύει, ότι οι σωστότερες μετεωρολογικές παρατηρήσεις γίνονται στις 20 Ιουλίου, στην γιορτή του Αϊ-Λια