Αγκινάρα

Η εμφάνιση της δεν σε προδιαθέτει να την φας, η γεύση της απόλαυση, η δε θρεπτική της αξία την αναγάγει σε πολύτιμο φάρμακο. Αν και βρίσκουμε αγκινάρες από τον Ιανουάριο μέχρι και τις αρχές του καλοκαιριού, η καλύτερη τους εποχή όμως φαίνεται να είναι η άνοιξη. Η ιστορία της αλλά και η εξέλιξή της πολύ μακριά.

Στην αρχαία Ελλάδα καλλιεργούσαν ένα είδος σκολύμων (αγριοαγκινάρα) όπου έτρωγαν τα κοτσάνια, αντιθέτως στις αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας στην Σικελία, έτρωγαν την καρδιά του λουλουδιού της. Στην ρωμαϊκή εποχή η καλλιέργειά της εξαπλώθηκε στις χώρες γύρω από την Μεσόγειο, καθώς οι ρωμαίοι την θεωρούσαν εξαιρετικό φαγητό. Με την κατάκτηση του Νέου Κόσμου πέρασε και στην αμερικάνικη ήπειρο, πιθανότατα με τους Ισπανούς αποικιοκράτες. Σήμερα είναι γνωστή σ’ όλες τις ηπείρους.

Οι αγκινάρες, αποτελούνται κατά 85% από νερό, 12% υδατάνθρακες, 3% λιπαρές ουσίες, ενώ από θρεπτικά συστατικά είναι πλούσιες σε ασβέστιο, σίδηρο, φώσφορο, νάτριο, κάλιο, φυτικές ίνες και ακόμα βιταμίνες Α, Β1, Β2, Β3, και C. Είναι ευεργετικές για το συκώτι, την χολή και τα νεφρά, δρουν κατά της αρτηριοσκληρώσεως, ενώ βοηθούν στην καταπολέμηση των ρευματισμών.

Στην Ελλάδα καλλιεργούνται στην Πελοπόννησο κυρίως και στην Κρήτη, 2 είδη του γένους Gynara με ή χωρίς αγκάθια και πράσινο ή ιώδες χρώμα. Ακόμα υπάρχουν, στα νησιά και οι αυτοφυείς ποικιλίες άγριας αγκινάρας ή ημιάγριας αγκινάρας, μικρότερες σε μέγεθος, αλλά εξαιρετικές σε γεύση. Αμέτρητες οι συνταγές με αγκινάρες με γνωστότερες τις «α λα πολίτα», με κουκιά ή αρακά, με αρνάκι αυγολέμονο, ή μουσακά. Δένουν όμως εξαιρετικά με γαρίδες, ρύζι, ή κιμά.